خلاصة:
برخورداری از رابطه خوب میان والدین و نوجوانان سویهای بنیادی در تحول نوجوان است. هدف پژوهش حاضر آشکار ساختن اثربخشی برنامه غنیسازی رابطه والد- فرزند بر پایه خانوادهدرمانی متمرکز بر هیجان بر کاهش دلبستگی ناایمن و افزایش تابآوری نوجوانان بود. روش پژوهش حاضر آزمایشی تک موردی از نوع طرحهای خط پایه چندگانه ناهمزمان بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را همه نوجوانان مراجعهکننده (53 نوجوان) به مرکز مشاوره طلوع امید شهر اهواز در سال 1399 تشکیل داده است. اندازه نمونه دربرگیرنده سه نوجوان بر پایه ملاکهای ورود و خروج انتخابشدهاند. روش نمونهگیری پژوهش حاضر هدفمند بود. به این صورت که بر پایه فراخوان موردنظر، تمایل نوجوانان برای شرکت در دوره، در نظر گرفتن ملاکهای ورود و خروج از پژوهش، 3 نوجوان انتخاب و به همراه والدین در برنامه مذبور شرکت نمودند. ابزارهای پژوهش دربرگیرنده پرسشنامه دلبستگی بزرگسال کولینز و رید (1990) و پرسشنامه تابآوری کونور و دیدسون (2003) بود. مداخله آموزشی در 5 جلسه انجام شد. برای تجزیهوتحلیل دادهها از تحلیل دیداری، معنیداری بالینی (شاخص تغییر پایا) و فرمول درصد بهبودی استفاده شد. یافتهها نشان داد که آموزش غنیسازی رابطه والدین- نوجوان منجر به (07/21) درصد کاهش در سبک دلبستگی ناایمن و (07/37) درصد افزایش در تابآوری نوجوان اول، (90/19) درصد کاهش در سبک دلبستگی ناایمن و (60/29) درصد افزایش در تابآوری نوجوان دوم و (03/28) درصد کاهش در سبک دلبستگی ناایمن و (03/23) درصد افزایش در تابآوری در نوجوان سوم شد. میزان شاخص تغییر پایا نشان داد که دلبستگی ناایمن و تابآوری در هر سه نوجوان به میزان معنیداری تغییر نشان دادند. مقدار پی (05/0) بود. این برآیندها به این معنی است که آموزش غنیسازی رابطه والد- نوجوان میتواند زندگی نوجوان را بهبود بخشد و درمانگران میتوانند از این مدل در کار با نوجوانان بهمنظور کاهش سبک دلبستگی ناایمن و افزایش تابآوری در شهر اهواز استفاده کنند.
Having a good relationship between parents and adolescents is an essential dimension in adolescent growth. The research aimed to investigate The effectiveness of enriching parent- adolescence relationships based on emotionally focused therapy on insecure attachment and adolescent resilience. The research method is the single-case trial of multiple baseline designs. The statistical population of the study was (53 people) including all adolescents who were referred to Tolo-e-Omid Counseling Centers in Ahvaz in 1399. The study sample consisted of three adolescents who were selected using a targeted sampling method. The instruments were The Connor-Davidson Resilience Scale (2003) and Adult Attachment Scale (Collins & Read, 1990). The treatment protocol was implemented in 5 sessions. Data were analyzed by visual mapping, constant change index, and recovery percentage. Findings showed that parent-adolescent relationship enrichment training led to a 21.07% (21.07) decrease in insecure attachment style and (37.07%) increase in first adolescent resilience, (19.90)% decrease in attachment style Insecure and (29.60) percent increase in resilience of the second adolescent and (28.03) percent decrease in attachment style were insecure and (23.03) percent increase in resilience in the third adolescent. The rate of stable change index showed that insecure attachment and resilience in all three adolescents showed a significant change. The Pi value was (0.05). These results mean that parent-adolescent relationship enrichment training can improve adolescent life and therapists can use this model in working with adolescents to reduce insecure attachment style and increase resilience in Ahvaz.