خلاصة:
اگر چه فاصلهگذاری فیزیکی و قرنطینه در کنار استفاده از ماسک و تزریق واکسن به عنوان مهمترین راه حلهای مقابله با بیماری کووید 19 معرفی شده است، اما تحقیقات اندکی در ایران پیامدهای اجتماعی فاصلهگذاری فیزیکی و قرنطینه را مورد مطالعه قرار دادهاند. هدف پژوهش حاضر مطالعه تجربه زیسته مردم در شهر کرمان از طرح فاصلهگذاری فیزیکی و قرنطینه در دوران بیماری کووید 19 است. رویکرد مطالعه کیفی و مبتنی بر روش پدیدارشناسی است. با استفاده از روش نمونهگیری هدفمند، با 19 نفر از افراد 20 تا 60 ساله در فاصله زمانی فروردین تا شهریور 1400، مصاحبههای عمیق انجام شد. دادهها با استفاده از رویکرد تحلیل مضمون براون و کلارک تحلیل و چهار مضمون اصلی: سردرگمی و بدبینی، خودپایبندی به دستورالعملها و عدم پایبندی دیگران، تغییر در الگوی کنشهای اجتماعی و اقتصادی و میل به ادغام مجدد، علی رغم ابهام نسبت به آینده استخراج شد. بر اساس یافتهها، فاصلهگذاری فیزیکی موجب تغییر در الگوی کنشهای اقتصادی و اجتماعی افراد شده است. علاوه بر این، علی رغم اینکه برخی موافق فاصلهگذاری فیزیکی و قرنطینه عمومی بودند، اما برخی دیگر مشتاقانه خواستار بازگشت به سطح بالای فعالیتهای اجتماعی دوران ماقبل کرونا بودند، به خصوص افرادی که در مشاغل کم درآمد یا ناپایدار فعالیت داشتند، احساس کردند که فاصلهگذاری فیزیکی و قرنطینه مرتبط با کووید 19 بر سلامت روان و رفاه آنان در دوران قرنطینه تاثیرات منفی داشته است.
Although physical distancing and home quarantine, along with the use of mask and vaccines, have been identified as the most important solutions to combat COVID 19, few studies have examined its social consequences in Iran. The aim of the research is the lived experiences of physical distancing and home quarantine during the period of COVID 19 pandemic in the city of Kerman. The study approach was qualitative and based on phenomenological method. Using purposive sampling, in-depth interviews (voice and video calls via WhatsApp) with 19 people aged 20 to 60 between April and May 2021. Data were analyzed using Brown & Clark's thematic analysis approach and four main themes were extracted: Confusion and pessimism, self-adherence to instructions and lack of adherence to others, changes in the pattern of social and economic actions, and the desire to reintegrate despite the ambiguity about the future. According to the findings, although some participants agreed with physical distancing and home quarantine, others eagerly sought to return to the high level of pre-COVID 19 social life, especially those in low-income or unstable jobs, who felt that the physical distance associated with COVID 19 had a negative effect on their mental health and well-being during the home quarantine period.
ملخص الجهاز:
تجربه زيستهِ فاصله گذاري فيزيکي و قرنطينه دوران کرونا در شهر کرمان 1 عبدالحسين دانشوري نسب (تاريخ دريافت :١٤٠١/٠٩/١١، تاريخ پذيرش : ١٤٠٢/٠٤/٢٧) چکيده اگر چه فاصله گذاري فيزيکي و قرنطينه در کنار استفاده از ماسک و تزريق واکسن به عنوان مهم ترين راه حل هاي مقابله با بيماري کوويد ١٩ معرفي شده است ، اما تحقيقات اندکي در ايران پيامدهاي اجتماعي فاصله گذاري فيزيکي و قرنطينه را مورد مطالعه قرار داده اند.
نتايج پژوهش آرس و همکاران ٢ (٢٠٢١) تحت عنوان "تجربه فاصله گذاري اجتماعي براي خانواده هاي داراي کودک و نوجوان در دوران کرونا در اروگوئه : مشکلات و فرصت ها" نشان داد که همه گيري کرونا در اکثر شرکت کنندگان احساسات منفي برانگيخته است که عمدتاً مربوط به نگراني، ترس ، اضطراب و عدم اطمينان بود.
يکي از مشارکت کنندگان بيان ميکند: "چندين نشريه و کانال و سايت خبري در اين خصوص مطالعه کرده ام ، فعاليتهاي زيادي در مورد فاصله فيزيکي و قرنطينه آغاز شده ، اما فکر ميکنم طي هفته گذشته چندين پيام متفاوت براي فاصله گذاري فيزيکي و قرنطينه وجود داشته است ".
وجود ابهام در دستورالعمل هاي مرتبط با فاصله گذاري و قرنطينه ، همچنين باعث شده که برخي از شرکت کنندگان بيان کنند که : "درخانه ماندن " به خاطر کوويد ١٩ باعث شده است که آنها از نظر جسمي و احساسي دچار حس تنگنا هراسي شوند" (مرد، ٢٠ ساله ، دانشجو).
“The experience of social distancing for families with children and adolescents during the coronavirus (COVID-19) pandemic in Uruguay: Difficulties and opportunities”.
“Multidisciplinary research priorities for the COVID-19 pandemic: a call for action for mental health science”.