ملخص الجهاز:
"(به تصویر صفحه مراجعه شود) پیری دنیادیده از عصر حضرت ابو البشر به نام دف محمد صادق فداییفر در موسیقی یکی از مهمترین ارکان ریتم است.
هرکدام دریایی هستند که ساحلش از هیچ کجا پیدا نیست اما اگر در هم بیامیزند اقیانوسی میشوند که اگر تمام عمر با تندروترین کشتیها در آن برانی،محال است به گوشه ساحلی از آن برسی.
اکنون میخواهیم سری به سرزمینی بزنیم که هردو رکن موسیقی را به سبک خود تا عرش اعلام پرورانده است و اگر منصفانه به این امر بنگریم میبینیم که بیدلیل نیست که در کل سرزمین ما و حتی دنیا،این سبک از موسیقی و نواختن آن را به خوبی میشناسند.
نام این پیر دنیادیده،که افسانه تولدش به عصر حضرت ابو البشر(ع)بازمیگردد،همان است که تاکنون بارها شنیدهایم:«دف» دف در لغت،ریشه سومری دارد و به معنای لوح و نوشته است.
ولی دف را به صورت انگشتی و با تکنیک تلنگر و اشاره(پلنگی)بیشتر مینوازند اما اسلوب غالب همان شیوه دفنوازی کردستان است،هرچند که این تکنیکها در هنگام نعتخوانی و مدح در تکیههای کردستان نیز مورد استفاده قرار میگیرد.
هرچه بیشتر پیش میرویم،اساتید و سرمایههای فرهنگی خود که همچون حامیان دژبانان هنر این سرزمین بودهاند را یکی پس از دیگری از دست میدهیم خدا رحمت کند دو استاد بزرگ دفنوازی کردستان و ایران،استاد خلیفه کریم صفوتی و استاد خلیفه میرزا آغه غوثی.
در رده مدیریت کلان ظاهرا افرادی مرموز با افکاری مشکوک به گونهای برنامهریزی و اقدام کردهاند که فعالیتهای این ورزش در سراشیبی سقوط به بنبست خود نزدیک شده است."