خلاصة:
کشورهای توسعه یافته عموما از طریق تحمیل سلطه سیاسی و اقتصادی بسیار شدید که،برای سرازیر کردن کالاهای اضافی خود در جستجوی بازارهای جدید هستند،در واقع هیچ علاقهای به واگذاری کمترین انتقال تکنولوژی به کشورهای در حال رشد ندارند.کشورهای در حال توسعه،با روحیه خود باخته،برای ادامه حیات اقتصادی و توسعهای خود مجبور به تسلیم پیشنهادهای کشورهای توسعهیافته میشوند. یکی از دلایل مسلم عدم کامیابی در این زمینه در کشورهایی نظیر ایران آن است که شیوه"صنعتی شدن"کشورهای غربی یا شرقی و اخیرا کشورهای شرق آسیا را الگوی خود قرار میدهند،بدون آنکه سعی در استفاده از استعداد و خلاقیتهای خاص خود نمایند،همین امر مانع از آن میشود که به امکانات بالقوه خود پیبرده و متکی به خود باشند،با توسل به این راهبردها،زمان و امکانات گرانبهاتری از منابع کشور را از دست میدهند. امروزه میتوان چنین ادعا کرد که:تکنولوژی کلید اصلی هر نوع توسعه است.لیکن تکنولوژی از یک سو،از راه تحت کنترل درآوردن طبیعت،شرایط زندگی انسانی را بهبود میبخشد و از سوی دیگر،با نابودی طبیعت،شرایط زندگی را نامساعد میسازد. هدف از نگارش این مقاله ارائه راه حلهایی است که براساس آن توسعه اقتصادی کشور بویژه در بخش صنایع میتواند از اتکاء به توسعه اقتصادی برونزا تبدیل به یک راهبرد توسعه اقتصادی درونزا گردد و مشکلاتی که در شرایط فعلی در بخش صنایع کشور وجود دارد به تدریج مرتفع گردد.از طرف دیگر برای دیدگاه تصمیمگیران در جهت توسعه کشور راه حلهای مناسبی ارائه میگردد تا تجربه پیشرفتهای تکنولوژیکی جهان و راهبردهایی که کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه انتخاب کردهاند، استفاده شود.
ملخص الجهاز:
"در این راستا،صنایع کشور توانایی آن را خواهد یافت که به طراحی،ساخت و نوآوری در برخی ماشین آلات و تجهیزات صنعتی و همچنین طراحی،نوآوری در فرآیند تولید مواد و محصولات در پارهیی از رشتههای دیگر صنعتی،با اتکاء به نیروهای داخلی بپردازد و همواره این اطمینان وجود داشته باشد که حتی،در شرایط بحرانی نیز،فرآیند رشد و توسعه صنعتی کشور،به دلیل دستیابی به توانایی تکنولوژیکی یاد شده از یکسو،و اتکاء به منابع مواد اولیه و سرمایهای انسانی داخلی از سوی دیگر،متوقف نشده و دوام و زیستمندی آن،در ارتباط با بازارهای جهانی نیز در حد قابل قبول ادامه خواهد یافت.
براساس بررسیهای سازمان OECD چهار نوع شاخص1در کشورها برای تشخیص سطح تکنولوژی وجود دارد و این شاخصها در مجموع نشان میدهند که کشور ایران،با وجود تکنولوژی وارداتی خود در سال 5791 در میان کشورهای جهان سوم توانسته است از نظر تکنولوژی(با توجه به تکنولوژی و انرژی اتمی،فولاد و پتروشیمی)در سطح نسبتا"قابل قبولی قار بگیرد و شاخصهایی که سازمان OECD برای مقایسه کشورها به کار گرفته عبارتند از: 1-شاخصهای توسعه اجتماعی-اقتصادی مانند نظامهای اجتماعی، آموزشی،بهداشتی و غیره.
12-تدوین راهبرد توسعه صنعتی-تکنولوژیک کشور در جهت خوداتکایی بخش صنعت و جایگزین تولیدات داخلی به جای واردات کالاهای ساخته شده خارجی،همچنین توسعه صادرات صنعتی کشور به خصوص در زمینه صنایع مصرفی که امکان ایجاد منابع ارزی جدید برای این بخش را فراهم خواهد ساخت و زمینه را برای سرمایهگذاریهای نیمه تمام موجود در صنایع سرمایهای و واسطهای بوجود خواهد آورد."