خلاصة:
ترکیه از زمان جنگ جهانی دوم به این سو صاحب یک نظام سیاسی چند حزبی متکثر شده و رقابتهای حزبی، با و جود سه بار کودتای ارتش، همچنان اصلی ترین ویژگی نظام سیاسی این کشور محسوب می شود. به خاطر نظام انتخاباتی تناسبی، کابینه های تشکیل شده در ترکیه معمولا ائتلافی از چند حزب می باشند. کابینه های تشکیل شده در ترکیه معمولا ائتلافی از چند حزب می باشند. با این حال، طی سه دهه گذشته حزب مام میهن( ANAP ) و اخیرا حزب عدالت و توسعه (AKP ) موفق شده اند با کسب اکثریت آرا در انتخابات پارلمانی، کابینه ای تک حزبی و قدرتمند تشکیل دهند. با وجود این، عمر احزاب فراگیر قدرتمند در ترکیه چندان زیاد نبوده و از این رو برخی ها کاهش آرای حزب عدالت و توسعه در انتخابات محلی سال2009 را مقدمه ای بر افول احتمالی قدرت این حزب در آینده در صورت نا توانی در کسب رضایت حامیان خود می دانند. نتایج انتخابات محلی را می توان به نوعی دماسنج محبوبیت و مقبولیت احزاب در حد فاصل دو انتخابات عمومی یا پارلمانی دانست و به همین دلیل تجزیه و تحلیل نتایج این انتخابات می تواند تا حدودی چشم انداز پیش رو در عرصه سیاست داخلی و تا حدی کمتر خارجی را نشان دهد.
Turkey has possessed a multiparty political system after the Second World War and the country is mainly characterized by party rivalry in spite of three military coups. Because of its proportional electoral system، the cabinets formed in Turkey are usually a coalition of several parties، and as such are fragile. During the past three decades، only the Motherland Party (ANAP) and recently the Justice and Development Party (AKP) have managed to form a strong single party cabinet with gaining the majority of votes in the parliamentary elections. Nonetheless، the life of catch-all strong parties is not long in Turkey and some observers assess the decrease in the votes gained by the AKP in 2009 local elections as a harbinger of the party’s decline in the future، if it fails to gain its supporters content. Analysis of the results of local elections which are held in the interval between two general parliamentary elections can be employed as indicating the prospect ahead in both domestic politics and to a lesser degree in foreign policy.
ملخص الجهاز:
"پرسش اصلی مقاله حاضر آن است که چرا حزب PKA بعد از گذشت 7 سال از اولینپیروزی خود توانست باز هم پیروز انتخابات باشد؟ در پاسخ ادعا میشود که پیروزی حزب عدالت و توسعه در انتخابات محلی مارس2009 یک جنبه ایجابی و یک جنبه سلبی دارد؛جنبه ایجابی آن توانایی این حزب در حفظثبات اقتصادی و سیاسی و افزایش قدرت منطقهای ترکیه و جنبه سلبی آن بحران مقبولیت ونیز بحرانهای داخلی احزاب سکولار رقیب؛یعنی منطقهای بودن احزاب سکولار از یک طرف وتداوم سنت اقتدارگرایی در داخل این احزاب از طرف دیگر است.
تفاوت اصلی میان انتخابات عمومی یا پارلمانی و انتخابات محلی یا شورا شهرداریهاحذف حد نصاب 10 درصدی در انتخابات محلی میباشد و همین باعث میشود انتخاباتمحلی بیشتر از انتخابات پارلمانی نشان دهنده گرایشهای سیاسی موجود در جامعه و توزیعمتناسبتر آرای مردم باشد،دیگر تفاوت دو انتخابات در این است که در نوع محلی،احزاببرای شهرداری شهرها افراد را معرفی میکنند و خود شوراها شهردارها را انتخاب نمیکنند.
اما اشتباه PKA این بود کهمیخواست استراتژی خود در مناطق کردنشین را بدون در نظر گرفتن نفوذ و قدرت حزبکردی PTD پیش ببرد و لذا بدون توجه به این امر وارد چالش و درگیری لفظی با این حزب شدکه پیامد آن ناتوانی در شکست دادن این حزب در استانهای کردنشین شرقی و جنوب شرقیبود که حزب عدالت و توسعه امید زیادی به پیروزی در این استانها داشت.
این ویژگی به اضافه کارآمدی حزب PKA در حفظ ثبات اقتصادی در ترکیه بعد از بحرانویرانگر سال 2000 در زمان نخست وزیری اجویت باعث شده است بخش قابل توجهی از آرایشناور که بنابر برخی تخمینها بیشتر از پنجاه درصد آرا را شامل میشود،به سمت حزبعدالت و توسعه و نه احزاب سکولار سرازیر شود."