خلاصه ماشینی:
"7مهمترین نقطه اختلاف بین سوریه و اسراییل در ابتدا قضیه فلسطین بود،اما پس از تصرف بلندیهای جولان توسط اسراییل در سال 1967،سوریه بیشتر به دنبال بازپسگیری سرزمین از دست داده خود بوده و مساله فلسطین به عنوان موضوع درجه دوم برای این کشور اهمیت داشته است.
23این خبر آشکارترین اقدام کشورهای عربی در آغاز یک جنگ همهجانبه علیه رژیم اسراییل تا قبل از وقوع آن در ژوئن 1967 بود تا پیش از این از چهاردهم می،رژیم مصر نیروهای خود را تقویت و مجهز کرده بود و دو روز پس از آن در شانزدهم می،آنها را در مرز شرقی صحرای سینا مستقر کرد و در همان روز ناصر دستور داد تمام نیروهای سازمان ملل متحد -که در آن زمان از کشورهای هند،کانادا،یوگسلاوی،سوئد،برزیل و نروژ بودند و تعدادشان بالغ بر 3383 نفر بود-از صحرای سینا خارج شوند.
شاه به ویژه پس از سقوط رژیم سلطنتی محافظه کار در عراق و روی کار آمدن حکومت چپگرای عبد الکریم قاسم و هم زمان با به اوج رسیدن اقتدار جمال عبد الناصر در مصر در اواخر دهه 1950،با سرعت و اشتیاق بیشتری از رهنامه اتحاد پیرامونی استقبال کرد و دریافت که تنها راه مقابله مؤثر با توسعه نفوذ شوروی در منطقه و قدرت گرفتن هرچه بیشتر حکومتهای عربی چپگرا و ضد ایرانی برقراری اتحادی تنگاتنگ با اسراییل است.
از این رو،با توجه به حضور رهبران محافظه کاری همچون انور سادات در مصر و ملک حسین در اردن که مایل به کاهش سطح تنش و درگیری با رژیم اسراییل بودند، شاه تصمیم گرفت انتقادات خود را از ادامه سیاست نظامیگری رژیم اسراییل در منطقه افزایش داده و مستقیم یا غیر مستقیم مقامات تلآویو را برای تغییر سیاستهای خود در برابر اعراب و پذیرش صلح با آنان ترغیب کند."