چکیده:
«عبادت» تسلیم و خضوع در برابر معبود، همراه با اعتقاد به الوهیت اوست. عبادت انجام خواستههای خداوند است. درواقع، اطاعت و فرمانبرداری از خداوند قادر مطلق و ستایش و سپاس از اوست که به ارادة خویش، نعمتهایش را به انسان عطا نموده است. در دین یهود نیز عبادت اطاعت از خداوند در تمام اوامر و بندگی ایشان است. عبادت در اسلام و یهودیت، گسترهای وسیع دارد و صرفا شامل عباداتی همچون نماز، روزه و... نمیشود، بلکه هر کاری که انسان با نیت الهی و برای رضایت خداوند انجام دهد، عبادت محسوب میشود.عبادت در قرآن و عهد عتیق، بهعنوان عهد و پیمان خداوند با بندگان بیان شده است. توحید عبادی، اصلیترین آموزههای پیامبران الهی و رهانیدن انسان از پرستش غیرخداست. عبادت، صراط مستقیم الهی است. «عبادت» مأموریت انسان است و همه موجودات جهان خداوند را تسبیح میکنند. عبادت در قرآن و عهد عتیق از جایگاه خاصی برخوردار است و از مهمترین مسائل زندگی انسان بهشمار میرود.
Worship" means submission to God and belief in His divinity. Worship means performing divine injunctions. In fact، worship is obeying the absolutely powerful God and praising and thanks giving to Him who grants His blessings to man by His will. In Judaism too worship means obeying divine commands in all affairs and serving God. Worship has a vast scope in Islam and Judaism and does not include only such acts of worship as prayers and fasting، etc; rather، any act which man does with divine intention and for the sake of God is considered as worship. The Quran and Old Testament regard worship as an alliance between God and His servants. Monotheistic worship is the main teaching of divine prophets and librates man from worshiping other than God. Worship is a divine straight path and the man's mission، and all creatures in the world praise God. Worship has a particular position in the Quran and Old Testament and is considered as one of the most important issues in man's life.
خلاصه ماشینی:
"آنها را سجده و عبادت منما»(تثنیه، 5: 7-9) با توجه به تفاسیر کتاب مقدس واژة عبادت در عهد عتیق بهمعنای خدمت کردن و اطاعت الهی به کار رفته است و حفظ وصایای خداوند دلیلی بر طاعت و محبت رب دانسته شده است: «از یهوه خدای خود بترس و او را عبادت نما و به نام او قسم بخور» (تثنیه، 6: 13).
3. تفکر: در عهد عتیق، به تفکر در دستورات خدا و تورات تأکید زیادی شده است و جزء عبادات محسوب میشود: «بلکه رغبت او در شریعت خداوند است و روز و شب در شریعت او تفکر میکند»(مزامیر، 1: 2)؛ «این کتاب تورات از دهان تو دور نشود، بلکه روز و شب در آن تفکر کن تا بر حسب هر آنچه در آن مکتوب است، متوجه شده، عمل نمایی؛ زیرا همچنین راه خود را فیروز خواهی ساخت، و همچنین کامیاب خواهی شد»(یوشع، 1: 8).
در بیان قرآن، خداوند عبادت را عهد و میثاق الهی با قوم یهود بیان میکند که جز اندکی از آنها همگی از آن روی گرداندهاند: «وإذ أخذنا میثاق بنیاسرائیل لا تعبدون إلا الله وبالوالدین إحسانا وذی القربی والیتامی والمساکین وقولوا للناس حسنا وأقیموا الصلاة وآتوا الزکاة ثم تولیتم إلا قلیلا منکم وأنتم معرضون»(بقره: 83)؛ «و چون از فرزندان اسرائیل پیمان محکم گرفتیم که: جز خدا را نپرستید، و به پدر و مادر، و خویشان و یتیمان و مستمندان احسان کنید، و با مردم [به زبان ] خوش سخن بگویید، و نماز را به پا دارید، و زکات را بدهید، آنگاه، جز اندکی از شما، [همگی ] به حالت اعراض روی برتافتید»."