چکیده:
پس از آغاز اشغال الجزایر توسط فرانسه در سال 1830م، اسلام جهادی فوری ترین واکنش مسلمانان این سرزمین بود که در جنبش امیر عبدالقادر و دیگر مجاهدان قابل پیگیری است. رایت اسلام جهادی بیش از نیم قرن تا اوایل قرن بیستم برپا بود. اما در نسلهای بعد این رایت به اسلام سیاسی تغییر پیدا کرد که می کوشید آن چه را از خلال جنگ به دست نیامده از طریق سیاسی به دست آورد. این نوع اسلام سیاسی با رویکرد اصلاح طلبی می کوشید از طریق تعلیم و تربیت، میراث و هویت تمدنی با ابعاد عربی و اسلامی اش را حفظ نماید. چهره شاخص این جریان در الجزایر، عبدالحمید بن بادیس است که در کنار تلاش-های گسترده فردی اقدام به نهادسازی کرد و با تاسیس جمعیت العلماء الجزایر، همکاری همه نخبگان این سرزمین را به سوی اهداف جریان اسلام سیاسی جلب کرد، در اثر فعالیت های سیاسی و فرهنگی این جریان بود که مردم الجزایر دریافتند برای بازگرداندن حیات و سرزندگی به جامعه باید استقلال خود را از فرانسه بازیابند. جبهه آزادی بخش ملی و جنبش استقلال الجزایر در فراهم شدن زمینه های ظهور و بروز خود عمیقا وامدار جریان اسلام سیاسی در الجزایر است.
After Algeria’s occupancy by France in 1830، pertaining (Jahadi) Islam was the most argent reaction of Muslims of this land that it is searchable in Amir AbdolQader’s movement and other warriors. The flag of pertaining Islam was set up for more than half-century until the first of twentieth century. However in the next generations this flag changed to political Islam which whatever wasn’t achieve by war they could reach to the aims with policy. This kind of political Islam with a reformative approach tries to by training and teaching protect the civilization heritage and identity with Islamic and Arabic perspective.
The remarkable face of this movement in Algeria is AbdolHamid Ebn Badis who in case of his wide personal attempts make an effort to establish a structure. He attracts all elite’s competition of this land to political Islam’s purposes with establishing Scholar Authority of Algeria. In consequence of political and cultural activities of this movement Algeria’s people understood that for returning aliveness and vivacity to society must take back their independence from France. National Liberation Front and Independence Movement of Algeria deeply owe to political Islam in Algeria because this movement brings about the basis of their appearance.
خلاصه ماشینی:
چهره شاخص این جریان در الجزایر، عبدالحمید بن بادیس است که در کنار تلاشهای گسترده فردی اقدام به نهادسازی کرد و با تاسیس جمعیت العلماء الجزایر، همکاری همه نخبگان این سرزمین را به سوی اهداف جریان اسلام سیاسی جلب کرد، در اثر فعالیتهای سیاسی و فرهنگی این جریان بود که مردم الجزایر دریافتند برای بازگرداندن حیات و سرزندگی به جامعه باید استقلال خود را از فرانسه بازیابند.
» (صدر،1357،ص59) در قسمت دوم طومار پس از نشان دادن پوچی آزادی انتخابات، سه تقاضا مطرح شده بود: «1- تشکیل مجدد مدارس عربی زبان به صورت و تعدادی که مثل زمان قبل از استعمار در دسترس همة مسلمانان باشد 2- پذیرفتن افراد بومی الجزایر در شوراهای شهری و ایالتی با همان صلاحیت و حقی که اعضای فرانسوی دارند به این تعبیر که مسلمانها نیز بتوانند مثل دیگران به سمت شهردار و معاون شهرداری انتخاب شوند 3- ما را از رنجی که در نتیجه حذف محاکم قضائی خاص خودمان میبینیم آسوده کنید و از جهت زندگی داخلی آزاد بگذارید، ما آرزو داریم قوانین اسلامی و آداب و رسوم ما دوباره مستقر شود» (همان، صص65-66) در میان امضاهای طومار قسنطین امضای دو دانشمند معروف عصر دیده میشود، یکی شیخ عبدالقادر مجاعی مدرس عالی مقام مدرسههای شهرهای قسنطین و الجزیره، تنها دو مدرسهای که باقی مانده بود و دیگری شیخ حمدان لونیسی، معلم و مربی شیخ ابن بادیس.