چکیده:
«دسترسی همگان به آموزش به ویژه آموزشهای پایه و اساسی» رویکرد اصلی شبکه آموزش سیماست. استفاده از فراگیری تلویزیون در گسترش آموزش و عبور از برخی محدودیتهای آموزش سنتی، مانند محدودیت فضای آموزشی، استاد و... فضای گستردهای را فرا روی شبکه آموزش قرار میدهد. اما شبکه آموزش از این فضای گسترده چگونه سود میبرد؟ با سیستم آموزش سنتی چه مناسباتی دارد و چگونه میتواند مکملی در کنار آن لحاظ شود؟
نکته دیگری که غفلت از آن روا نیست، توجه به آموزشهای عمومی است که شاید در برخی موارد متولی خاص هم نداشته باشد. شبکه آموزش در این زمینه چه مسئولیتهایی بر عهده دارد؟ گذشته از این موارد، بحث کنترل کیفیت در آموزش و توجه کافی به مسئله پرورش در کنار آموزش دو نکته مهم و اساسی هستند، زیرا وقتی از طریق تلویزیون محیط آموزشی در سطح کشور فراگیر میشود، کاستیها نیز بزرگتر و انبوهتر نمایان میشوند. در این موارد چه تدبیری میتوان اندیشید؟
کوشیدهایم تا در بحث و گفتگو با دکتر بیابانی مدیر محترم شبکه آموزش سیما، جوانب گوناگون کار این شبکه را بررسی کنیم.
خلاصه ماشینی:
"در کلاس های آموزش چهره به چهره و سنتی ایــن امکـان بـرای دانش آمـوز و آموزش پذیر به وجود می آید که سؤال های خود را از معلم یا مدرس بپرسد و او نــیز بـا توجـه بـه شـرایط روحی و روانی دانش آموز پاسخ دهد اما در تلویزیون شرایط به گونة دیگری اســت و ملاحظـاتی دارد کـه باید رعایت کنیم تا بتوانیم به هدف «دسترسی همگان به آموزش به ویژه آموزش هــای پایـه و اساسـی » برسیم .
بنابراین ، آیا می توان نتیجه گرفت که شبکه خود را مسئول کیفیــت آموزشـی نمی بینـد و نظـارت بـر کیفیت را جزء وظایف طراحان برنامه ها درآموزش عالی یا آموزش و پرورش می دانــد؟ سـؤال دیگـر ایـن است که در حیطة پرورش چه تدبیری اندیشیده شده است که از این ابزار مناسب بــرای برطـرف کـردن ضعف پرورشی و تربیتی بچه های دبسـتانی ، راهنمـایی و دبیرسـتان و حتـی دانشـجویان اسـتفاده شـود؟ انتقاداتی که متوجه آموزش از راه دور یا آموزش رسانه ای است بیشتر مربوط به دو محور است ؛ در محــور کیفیت در همة جهان بسیاری از افرادی که سنتی تر فکر می کنند معتقدند آمـوزش بـاید سـینه بـه سـینه باشد، در کشور ما این انتقاد هم اضافه می شود که وقتی آموزش از راه دور شد دیگر بعـد پرورشـی و بعـد تربیتی قضیه به کلی منتفی می شود."