چکیده:
ﻫﺪف: ﻫﺪف ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﻴﺰان ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺼﻪ درﻣﺎﻧﻲ ﮔﺮوﻫﻲ ﺑﺮ ﻛﺎﻫﺶ ﻧﺎاﻣﻴﺪی و اﺣﺴﺎس ﺗﻨﻬﺎﻳﻲدﺧﺘﺮان ﻣﺮاﻛﺰ ﺷﺒﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻮد. روش: روش ﭘﮋوﻫﺶ ﺷﺒﻪ آزﻣﺎﻳﺸﻲ و ﺟﺎﻣﻌﻪ آﻣﺎری ﻛﻠﻴﻪ دﺧﺘﺮان ﺑﻲ-ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ و ﺑﺪﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﻣﻘﻄﻊ اﺑﺘﺪاﻳﻲ ﺑﻪ ﺗﻌﺪاد 521 ﻧﻔﺮ در 41ﻣﺮﻛﺰ ﺷﺒﻪﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻮد. از ﻣﻴﺎن آن-ﻫﺎ از ﺳﻪ ﻣﺮﻛﺰ واﺟﺪ ﺷﺮاﻳﻂ 62 ﻧﻔﺮ ﺑﻪ روش دﺳﺘﺮس اﻧﺘﺨﺎب و ﺑﻪﻃﻮر ﺗﺼﺎدﻓﻲ در ﮔﺮوه آزﻣﺎﻳﺶ، ﮔﻮاه وﺷﺒﻪﮔﻮاه ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﻘﻴﺎس ﻧﺎاﻣﻴﺪی ﻛﻮدﻛﺎن ﻛﺎزدﻳﻦ 3891 و ﻣﻘﻴﺎس ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻛﻮدﻛﺎن آﺷﺮ،ﻫﺎﻳﻤﻞ و رﻧﺸﺎو )4891( در ﻣﺮﺣﻠﻪ ﭘﻴﺶآزﻣﻮن، ﭘﺲآزﻣﻮن و 1ﻣﺎه ﺑﻌﺪ در ﻣﺮﺣﻠﻪ ﭘﻴﮕﻴﺮی ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ.ﻗﺼﻪدرﻣﺎﻧﻲ ﮔﺮوﻫﻲ در 01 ﺟﻠﺴﻪ، ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ دو ﺟﻠﺴﻪ، ﻫﺮﺟﻠﺴﻪ 5/1 ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﮔﺮوه آزﻣﺎﻳﺶ اراﺋﻪ ودادهﻫﺎ ﺑﺎ ﺗﺤﻠﻴﻞ وارﻳﺎﻧﺲ ﺑﺎ اﻧﺪازهﮔﻴﺮی ﻣﻜﺮر ﭘﺮدازش ﺷﺪ. ﻳﺎﻓﺘﻪﻫﺎ: ﻧﺘﺎﻳﺞ ﺣﺎﻛﻲ از ﺗﻔﺎوت ﻣﻌﻨﺎدارﻣﻴﺎﻧﮕﻴﻦ ﻧﺎاﻣﻴﺪی ﮔﺮوه آزﻣﺎﻳﺶ ﺑﺎ ﺷﺒﻪﮔﻮاه و ﮔﻮاه در ﻣﺮﺣﻠﻪ ﭘﻴﺶآزﻣﻮن ﺗﺎ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﭘﺲآزﻣﻮن ﺑﻮد، اﻣﺎ اﻳﻦﺗﻔﺎوت از ﻣﺮﺣﻠﻪ ﭘﺲآزﻣﻮن ﺗﺎ ﭘﻴﮕﻴﺮی ﻣﻌﻨﺎدار ﻧﺒﻮد. ﺗﻔﺎوت ﻣﻴﺎﻧﮕﻴﻦ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﮔﺮوه آزﻣﺎﻳﺶ ﺑﺎ ﻣﻴﺎﻧﮕﻴﻦﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺷﺒﻪﮔﻮاه و ﮔﻮاه از ﻣﺮﺣﻠﻪ ﭘﻴﺶآزﻣﻮن ﺗﺎ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﭘﺲآزﻣﻮن ﻣﻌﻨﺎدار ﻧﺒﻮد و اﻳﻦ ﻋﺪم ﻣﻌﻨﺎداری درﭘﻴﮕﻴﺮی ﻧﻴﺰ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﺷﺪ. ﻧﺘﻴﺠﻪﮔﻴﺮی: ﻗﺼﻪدرﻣﺎﻧﻲ ﮔﺮوﻫﻲ را ﻣﻲﺗﻮان ﺑﻪﻋﻨﻮان روش ﻣﺆﺛﺮی ﺑﺮای ﻛﺎﻫﺶ ﻧﺎاﻣﻴﺪی ﻛﻮدﻛﺎن ﻣﺮاﻛﺰ ﺷﺒﻪﺧﺎﻧﻮاده در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ.
خلاصه ماشینی:
"ﻓﺼﻠﻨﺎﻣﻪ روانﺷﻨﺎﺳﻲ ﻛﺎرﺑﺮدی، ﺳﺎل 6، ﺷﻤﺎره 4 )42(، زﻣﺴﺘﺎن 1931، 32-7 32-7 ,3102 Journal of Applied Psychology, Vol. 6, No. 4(24), winter اﺛﺮﺑﺨﺸﻲ ﻗﺼﻪ درﻣﺎﻧﻲ ﮔﺮوﻫﻲ ﺑﺮ ﻛﺎﻫﺶ ﻧﺎاﻣﻴﺪی و ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻛﻮدﻛﺎن دﺧﺘﺮ ﻣﺮاﻛﺰ ﺷﺒﻪ ﺧﺎﻧﻮاده 2 ﺳﺎرا ﺻﻨﻌﺖ ﻧﮕﺎر1*، ﺣﺴﻴﻦ ﺣﺴﻦ آﺑﺎدی2 و ﺳﻴﺪ ﻣﺤﺴﻦ اﺻﻐﺮی ﻧﻜﺎح درﻳﺎﻓﺖ ﻣﻘﺎﻟﻪ: 02/3/19؛ درﻳﺎﻓﺖ ﻧﺴﺨﻪ ﻧﻬﺎﻳﻲ: 62/7/19؛ ﭘﺬﻳﺮش ﻣﻘﺎﻟﻪ: 21/9/19 1*.
ازﺳﻮیدﻳﮕﺮ، ﭘﺲ از ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺳﻮگﻫﺎی ﻣﺘﻌﺪد، اﻳﻦ ﻛﻮدﻛﺎن ﭘﺎﻳﺎن ﻗﺼﻪدرﻣﺎﻧﻲ ﮔﺮوﻫﻲ را ﻧﻴﺰ ﻧﻮﻋﻲ ﺳﻮگ ادراک ﻛﺮدﻧﺪ زﻳﺮا ﺑﺮای آنﻫﺎ، ﻓﻀﺎی ﮔﺮوه، ﻣﻨﺒﻊ رﻫﺎﺳﺎزی ﻫﻴﺠﺎنﻫﺎ و اﻧﺠﺎم ﺑﺎزیﻫﺎی ﺷﺎد ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ اﺣﺘﻤﺎل ﻫﻤﺴﻮ ﺑﺎ ﭘﮋوﻫﺶ ﻧﺎﻟﻮﻧﮕﻮی )9002( اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺸﺎن داد ﺳﻮگ ﻓﻘﺪان ﺷﻲء دﻟﺨﻮاه ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﺗﺠﺮﺑﻪ اﺳﻒﺑﺎر ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﻮد.
در آﺧﺮ ﻻزم ﺑﻪ ذﻛﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻌﻤﻴﻢ ﻣﻬﺎرتﻫﺎی اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻓﺮاﮔﻴﺮیﺷﺪه در ﺟﻠﺴﻪﻫﺎی ﻗﺼﻪدرﻣﺎﻧﻲ ﮔﺮوﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ و ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮای آزﻣﻮدﻧﻲﻫﺎ ﭼﺎﻟﺸﻲ دﺷﻮار ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺮرﺳﻲ دﻗﻴﻖﺗﺮ اﺛﺮﺑﺨﺸﻲ ﻣﺪاﺧﻠﻪ را ﺑﺮ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ اﻳﻦ ﻛﻮدﻛﺎن ﻣﺸﻜﻞ ﺳﺎزد؛ زﻳﺮا ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﺪ اﻳﻦ ﻛﻮدﻛﺎن ﻧﻴﺎز دارﻧﺪ ﻋﻼوهﺑﺮ ﻳﺎدﮔﻴﺮی ﻣﻬﺎرتﻫﺎی اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ، ﺷﻨﺎﺧﺖﻫﺎی 71 ﺳﺎرا ﺻﻨﻌﺖﻧﮕﺎر، ﺣﺴﻴﻦ ﺣﺴﻦآﺑﺎدی و ﺳﻴﺪ ﻣﺤﺴﻦ اﺻﻐﺮیﻧﻜﺎح ﻧﺎﺻﺤﻴﺢ ﺧﻮد را در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ ﻧﻴﺰ اﺻﻼح ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺗﺒﻴﻴﻦ ﻫﻤﺴﻮ ﺑﺎ ﭘﮋوﻫﺶ ﻣﺎﺳﻲ، ﭼﻦ، ﻫﺎوﻟﻲ و ﻛﺎﺳﻴﻮﭘﻮ )1102( اﺳﺖ ﻛﻪ ﻃﻲ اﻧﺠﺎم ﻓﺮاﺗﺤﻠﻴﻠﻲ ﺑﺮ ﻣﺪاﺧﻠﻪﻫﺎی ﺻﻮرتﮔﺮﻓﺘﻪ در زﻣﻴﻨﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ از ﻣﻴﺎن اﻳﻦ ﻃﺮحﻫﺎی ﻣﺪاﺧﻠﻪای ﻛﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﺑﻬﺒﻮد ﻣﻬﺎرتﻫﺎی اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ، اﻓﺰاﻳﺶ ﺣﻤﺎﻳﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ، اﻓﺰاﻳﺶ ﻓﺮﺻﺖ ﺗﻌﺎﻣﻼت اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ و ﺗﻌﺪﻳﻞ ﺷﻨﺎﺧﺖﻫﺎی اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎر ﻣﻲﺷﺪ ﮔﺮوه آﺧﺮ ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻌﺪﻳﻞ ﺷﻨﺎﺧﺖﻫﺎی اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎر در ﻛﺎﻫﺶ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﺆﺛﺮﺗﺮﻳﻦ ﺑﻮده اﺳﺖ."