چکیده:
اثر انگشت یکی از معادلهای قانونی امضا و مهر بوده و نوشته رابه سند تبدیل
میکند. در تنظیم سند اصل بر امکان جایگزینی هر یک از این سه مورد است مگر آن
که دلیلی بر لزوم استفاده ترتیبی (استثنایی و مشروط) یا انحصاری یکی از آنها وجود
داشته باشد. زدن اثر انگشت یک عمل ارادی و دارای شرایط ماهوی و شکلی است.
قابلیت انتساب انحصاری اثر انگشت به صاحب آن و امکاناتی که فنآوریهای نوین
در احراز هوبت و اراده صاحب اثر انگشت فراهم ساخته است موجب تمایل بیشتر به
استفاده از اثر انگشت در تنظیم اسناد شده است.
مقاله حاضر به جهت استفاده قابل توجه از اثر انگشت در تنظیم اسناد و نیز شش و
آثاری که اسناد در همه ابعاد زندگی اجتماع دارند به مطالعه حقوقی استفاده اثر انگشت
در تنظیم اسناد از منظر حقوق موضوعه ایران پرداخته و مفهوم, مبانی قانونی» شرایط و
آثار آن را تبیین نموده است.
خلاصه ماشینی:
"از سویی دیگر چون در حضور تعدادی از افراد دیگر صورت میگیرد امکان استفاده از شناسنامه فرد دیگری وجود ندارد زیرا در هر صورت میباید اثر انگشت فرد صاحب شناسنامه روی ته سوش گذاشته شده باشد و چون آثار انگشتان افراد متفاوت از هم میباشد از جهت نظری و اصولی این امکان در عمل وجود دارد که ثابت شود رأی دهنده با صاحب شناسنامه متفاوت بوده است یا نه اما اگر امضا به معنای خاص مجاز باشد تشخیص این که صاحب شناسنامه رای نداده خیلی مشکل خواهد بود زیرا اثبات این که دیگری امضا زده به اندازه اثبات این که اثر انگشت متعلق به صاحب شناسنامه نمیباشد،راحت نیست این نکته اهمیت فوق العادهای مییابد اگر پیشرفتهای علمی امکان اسکنر اثر انگشت را در سطح وسیع فراهم ساخته باشند یکی از نمونههای مورد یاد شده بند یک از قسمت سوم (مرحله سوم)ماده 65 آیین نامه اجرایی قانون انتخابات مجلس شورای اسلامی مصوب 1387/9/21(اصلاحی 1380/2/19)میباشد در این مورد چنین آمده است:«پس از انجام مرحله کنترل و حصول اطمینان از این که شناسنامه متعلق به مراجعه کننده است و واجد شرایط رأی دادن میباشد یک نفر از منشیها بر اساس مندرجات شناسنامه رأی- دهنده و در صورت لزوم پرسش از وی نسبت به ثبت مشخصات و اطلاعات لازم از رای دهنده روی برگ تعرفه اقدام و پس از اخذ اثر انگشت وی روی برگه تعرفه،آن را با قید تاریخ با مهر انتخابات مجلس شورای اسلامی ممهور و امضا مینماید»."