خلاصه ماشینی:
"با شروع پخش «آخرین روزهای زمستان»، بیشترین اظهارنظرهایی که دربارهی فیلم میشنیدیم، چیزهایی در ارتباط با کیفیت بازسازی صحنههای جنگ و بافت تصاویر بود.
تلاش سازندگان این مجموعه در رسیدن به کیفیتی قابل توجه در بازسازی تصاویر آشنای ما از روزهای جنگ و سالهای ابتدایی پیروزی انقلاب، قابل اعتنا است؛ اما به نظر میرسد مشکل کار هم درست از همینجا شروع میشود.
منطق تصاویر بازسازی شده در «آخرین روزهای زمستان» چیست و در جهت خلق کدام واقعیت سینمایی عمل میکند؟ در «پایان انتظار»، راوی فیلم، خود شهید صیاد است که از لحظهی شهادتش، انگار از همهی قیود آزاد میشود و به هر جایی سرک میکشد و داستان زندگیاش را برایمان تعریف میکند.
در «آخرین روزهای زمستان»، «تحقیق» و ارائهی اطلاعات، جای «روایت» را میگیرد و فیلم، بهجای تمرکز بر شخصیتپردازی یک قهرمان، تبدیل میشود به گزارشی از حضور حسن باقری در جبهههای جنگ."