خلاصه ماشینی:
"اگر ما فرهنگی مثل فرهنگ خودمان داشته باشیم، که معتقدیم در دوران زوال و فترت به سر میبرد، این زوال و فترت و حجاب معاصرت، آن امکانات را پوشانده؛ بهطوری که دیگر از آن کلمات استفاده نمیکنیم و بهتبع، از آن امکانات محرومیم؛ لذا استفاده از زبان آرکائیک، افقهایی را که در تاریخ زبان مستور مانده است، باز میکند و امکانات تازهای برای شعر مهیا میسازد.
یکی از مهمترین شاعران معاصر که استفاده از زبان آرکائیک را وسیلهای برای بازجست گذشته دانسته علی معلم دامغانی است.
چون و چرا در کار شاعران بد نیست و اصلا مردمی که شعر را بر چشم میگذارند، حق دارند پرسش از شاعر را جدی بگیرند؛ اما اگر شعر مهم باشد باید در انتقاد از آن، جانب احتیاط را نگاه داشت.
ما شاعرانی چون سعدی و نظامی داشتیم که با زبانی ساده سخن میگفتند؛ اما راست این است که اگر کمر همت نبندیم، از شعر فردوسی و سنایی و امثال ایشان برکنار میمانیم."