چکیده:
احترام به حقوق اقلیت ها و تلاش در رفع تبعیض و نقض حقوق حقه ی آنان، یکی از مسائل مبتلابه حقوق بشر دنیای ماست. ایران با تمدن غنی خود، سالیان متمادی است که قومیت ها و مذاهب گوناگون را گرد هم آورده است. در این میان، با توجه به ابتنای حکومت جمهوری اسلامی ایران بر مذهب، اقلیت های دینی از جایگاه ویژه ای در کشور برخوردارند. طبق قانون اساسی، اقلیت های دینی از امکانات خاص آیین خود بهره مندند که تضمین کننده ی حقوق آنان مطابق اسناد بین المللی حقوق بشر نیز می باشد. بر اساس این قانون، آنان از حقوق متنوعی مانند حقوق سیاسی، اجتماعی، مدنی و ... بهره مند می گردند؛ که مجموع این حقوق سبب می شود شان انسانی آنان رعایت و هویت اقلیتی آن ها نیز مستدام گردد. مقاله حاضر درصدد است ضمن توجه به اسناد حقوق بشری مرتبط با اقلیت، حقوق اقلیت را در قانون اساسی و برخی قوانین عادی جمهوری اسلامی ایران درزمینهٔ اماکن، دارایی ها و حقوق سیاسی مبرز سازد.
خلاصه ماشینی:
« با مداقه در اصل ٦٤ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران ، ماده ٥/٤ اعلامیه حقوق اشخاص متعلق به اقلیت های ملی یا قومی ، دینی و زبانی نیز تداعی می شود که این قسمت از ماده ٤ اظهار می دارد: »کشورها باید تدابیر مناسب بیاندیشند تا اشخاص متعلق به اقلیت ها بتوانند به گونه کامل در پیشرفت اقتصادی و توسعه در کشور خود مشارکت داشته باشند.
(اغلب انجمن ها، سازمان ها و گروه های اجتماعی - فرهنگی اقلیت ها به طور رسمی در ایران فعالیت دارند) در زیر به بررسی مواد اسناد بین المللی در خصوص حق بر داشتن تجمع و احزاب می پردازیم : در بین اسناد بین المللی ، مهم ترین موادی که می توان به آن ها اشاره نمود عبارتند از: ماده ٢٠ اعلامیه جهانی حقوق بشر، ماده ٢٢ میثاق مدنی -سیاسی و بند ٤ ماده ٢ اعلامیه حقوق اشخاص متعلق به اقلیت های ملی یا قومی ، دینی و زبانی ، که تمام این مواد به نحوی حق بر تجمع و تشکل را برای تمام افراد بدون هیچ تبعیضی به رسمیت شناخته اند.
« مشابه محتوای این اصل در برخی اسناد مهم بین المللی مانند "اعلامیه جهانی حقوق بشر٩ "، "منشور سازمان ملل ١٠"، "میثاق مدنی - سیاسی ١١ "، "کنوانسیون اروپایی حقوق بشر١٢" و "اعلامیه حقوق اشخاص متعلق به اقلیت های ملی یا قومی ، دینی و زبانی "١٣ نیز بیان شده است .