خلاصه ماشینی:
"تذکر این نکته ضروری مینماید که آن مرحوم در غزل از زبانی تازه و بدیع برخوردار بود و غزلهایش از دیگران امتیازی چشمگیر داشت:نظام تازه ما خصم شیوه کهن استکه پور آذربتگر خلیل بتشکن استز استقامت و عزم خلیل، شد گلزاروگرنه شیوه آتش همیشه سوختن استبه چشم مور مکش حشمت سلیمان راکه رنجبر، شه بیتاج و تخت خویشتن استز خاک مردم آزاده بوی خون آیدنشان مرد خدا سرخ بودن کفن استبغیر تیرهدلان کیست بنده زر و زورهمیشه تخت سلیمان به دوش اهرمن استچراغ راه مجو از فروغ دیده گرگز تیره دل مطلب رهبری که راهزن استزبان مردم محروم کشورم چون خویشهمین ز اهل سخن امتیاز شعر من استنوای گرم نی از داغهای سینه اوستز سوز دل بود ار«خوشدل»آتشین سخن است زبان حماسه و روح مبارزه در سراسر دیوان خوشدل بخوبی آشکار است، خاصه غزلهایی را که استاد به روزگار اختناق سروده که خود مجموعهای مفصل است.
جنبش تفعیله(-عروض نیمائی)به عقیده عبد الله العذری با دو قصیده منتشر شده در سال 1947 که نقطه شروع و حرکت برای تمام شعر جدید بود آغاز شد:این دو قصیده که از نازک الملائکه و بدر شاکر السیاب بود، با نابرابری ابیات و ناهماهنگی قافیههای آن مشخص میگردید و به شعر منثور ریحانی نزدیکتر بود و به شدت ارزشهای متعارف شعری را به مبارزه میطلبید.
با اینهمه، این ملاحظات از ارزش زیاد کتاب عبد الله العذری که در تیراژی وسیع، صفحاتی زنده و انگیزنده از شعر جدید عرب و مسیر ادبیات امت عرب و نمونههائی ممتاز از اندیشه و هنر اصیل عرب را عرضه کرده است نمیکاهد."