چکیده:
استحکام خانواده بر سازوکارهای سالم و بالنده ای مبتنی است که حاصل بینش ها و روش های بسامان اخلاقی می باشد. تغافل از جمله عوامل تأثیرگذار در ایجاد و بقای سازگاری میان همسران است. نگارنده بر آن است تا با سبک مسئله محور و روش توصیفی تحلیلی به بررسی دیدگاه قرآن و روایات معصومان(ع)، درباره «تغافل» بپردازد و تأثیر آن را بر سازگاری همسران رصد نماید. بدین منظور، پس از مفهوم شناسی «سازگاری» و «تغافل»، مبانی تغافل در ایجاد سازگاری بین همسران تبیین و اصل مودت و رحمت، سازگاری و مدارا، تکریم و احترام ، شکیبایی و بردباری، به عنوان مهم ترین مبانی تغافل در اندیشه دینی مطرح است. مرزهای تغافل نیز به عدم همرنگی با فرد خاطی در انحراف ، عدم تسامح در مورد خطاهای تکرارشونده و فراگیر، همچنین اتخاذ راهکارهایی برای تحقق رفتار مثبت محدود می شود.
خلاصه ماشینی:
"1. مفهوم شناسی برای تحقیق دربارة جایگاه تغافل در سازگاری همسران از دیدگاه آموزه های دینی ، ضرورت است نخست مفاهیم اصلی مورد بررسی قرار گیرد.
مفاهیم مرتبط با تغافل در آموزه های دینی در فرهنگ اصطلاحات دینی ، واژگان صفح ، عفو ، مدارا ، حلم و صبر ، دلالت بر این معنا دارد و در قالب چندین آیه بر لزوم به کارگیری این مهارت در تعاملات میان فردی سفارش شده است.
در آیات مرتبط با موضوع طلاق نیز هرچند فضای کشمکش و نزاع بر طرفین غلبه یافته است ، اما افراد در موضوع مهریه، توصیه به عفو و احسان شده اند، می فرماید: و اگر پیش از آنکه با آنان نزدیکی کنید، طلاقشان گفتید، درحالی که برای آنان مهری معین کردهاید، پس نصف آنچه را تعیین نمودهاید [به آنان بدهید]، مگر اینکه آنان خود ببخشند، یا کسی که پیوند نکاح به دست اوست ببخشد و گذشت کردن شما به تقوا نزدیکتر است.
حال، چنانچه اصل سازگاری و مدارا به عنوان اصلی کارآمد در جهت تحکیم مبانی خانواده به رسمیت شناخته شود ، در این مسیر ، تغافل از ملزومات خاص محسوب می گردد.
ب. عدم تسامح در مورد خطاهای تکرارشونده و فراگیر اندیشه در متون اسلامی گویای این موضوع است که علی رغم تأکید فراوان بر حسن خلق همسران و بهره گیری از مهارت تغافل به عنوان یکی از روش های عملی خوش اخلاقی ، چنانچه تغافل نسبت به رفتاری ، سبب شود فضای خطا و گناه در کانون خانواده فراگیر شود ، تغافل جایز نیست."