چکیده:
حکومت و سیاست در ایران عصر غزنوی همچون دوره های قبلی تاریخ ایران با خودکامگی پیوند خورده است. در دیدگاه سلاطین غزنوی حکومت حق الهی آنان بود . به همین دلیل در مقابل مردم که آنان را رعایای خود می پنداشتند، پاسخگو نبودند. آنان در واقع مردم را در حکم مایملک و دارایی خود به شمار می آوردند و بر این مبنا سیاست اجتماعی خود را تنظیم می کردند. بر این اساس سلاطین غزنوی برای مردم حرمت و حقوقی قائل نبودند و مردم را ابزاری جهت پیشبرد اهداف حکومتی خود می دانستند. اینان هرگونه واکنش و اعتراضی را از جانب مردم بر نمی تابیدند و وظیفه مردم به عنوان رعایای حکومت، اطاعت ، تولید و پرداخت مالیات به حکومت بوده است. با در پیش گرفتن این سیاست حکومتی و اجتماعی بود که شاید غزنویان آغازگران و پدید-آورندگان روش های استبدادی و خودکامگی در ایران بعد از اسلام به شمار می روند.
As the previous periods of history، politics and rule in Ghaznavi period is associated with out ocracy. In Ghaznave monarchs view، rule was a derine righ. For this reason، they were not accountable to the people who were considered ad their servants. Indeed they considered people as their own property and adjusted their social polities on this basis.
Accordingly، Ghaznavi monarchs did not pay any respect to people and considered them as means for achieving their governmental purposes duty to obey them، produce and pay taxes to the government. Throug using this kind of political and social policies، perhaps Ghaznavids were the Initiators of dictatorship and autocracy in Iran in post Islamic period.