خلاصه ماشینی:
یکی از شاعران نامآور ادب فارسی که تأثیر حوزهء ادبی آذربایجان در شعر او دیده میشود، ملک الشعرا جمال الدین سلمان شاعر قرن هشتم هجری است و از اشعار وی چنین برمیآید که افزون بر مسافرت به آذربایجان و دیگر شهرهای آن نظر داشته،و در مدح شاه اویس اشاره به تبریز،میانه، خوی و مراغه میکند: از شرم آن سواد که آن جان عالمست تبریز در میانهء خوی زد مراغها (دیوان سلمان ص 355) همچنین سلمان ساوجی در مدح ممدوح خود، سلطان معز الدین اویس و شهر تبریز،مکه و پیامبر را تمثیل آورده است: با غبار نعل شبدیز تو میارزد کنون خاک آذربادگان مشک ختن را خونبها شهر تبریز از قدوم موکب سلطان اویس چون مقام مکه از پیغمبر آمد با صفا (دیوان سلمان ص 369) درباره تأثیر شعری سلمان ساوجی از شعرای این حوزهء ادبی میتوان گفت این شاعر از نظر مضامین و صور خیال و کاربرد ترکیبات و اصطلاحات، همچنین علاوه بر پیروی از نظامی در داستانسرایی به اقتضای شعری نیز پرداخته است و از میان شعرای آذربایجان در قصیدهسرایی از همه به مجیر الدین بیلقانی و خاقانی شروانی نظر داشته است؛همان طور که در غزلسرایی به مولوی و سعدی توجه میکرده است.