چکیده:
گرایش به زیبایی و جمال دوستی یکی از ابعاد وجودی انسان است و آیات و روایات و سیره عملی معصومان (ع ) آن را تایید نموده است . لذا تجمل و جمال به خودی خود بار منفی ندارند. اما آنچه در این بین مورد نکوهش شدید اسلام قرار گرفته است ، گرایش افراطی به تجملات و تشریفات دنیوی و هدف قرار گرفتن آن در زندگی است . تجمل گرایی با این بیان به معنی، میل و رغبت کردن به تجملات و توجه به ظواهر زندگی می باشد گرایش به تجملات و زرق و برق دنیا، آسیب ها و آثار نامطلوبی در پی دارد. فراموشی یاد خداوند، دنیازدگی، کفران نعمت ، مصرف گرایی، پیدایش حالت تفاخر، زیاده خواهی، رواج الگوگیری نامناسب و تقلیدهای ناصحیح ، عدم مشارکت در امور خیر از جمله آسیب های این گرایش است . از جمله راهکارهای قرآنی و روایی مقابله با تجمل گرایی، توجه به هدف خلقت ، ترویج الگوگیری از سیره معصومان (ع )، تقویت باورهای دینی و ارزش های معنوی مانند؛ زهد و پارسایی، قناعت و مناعت طبع ، اعتدال و میانه روی ،کمک و ایثار و همچنین توجه و تفکر در فرجام تجمل گرایی میباشد.
Tendency in beauty as well as loving beauty is one of the aspects of human existence and it is confirmed by ayahs and traditions as well as behaviors of the Innocents. Therefore, luxury and beauty is not bad. But extremist tendencies to luxury, finery and targeting it in life are denounced in Islam. Luxuryـorientation in this definition means interest to luxuries and attention to the appearances of life. Forgetting god, extreme interest to life, ingratitude, consumerism, bankruptcy and debt, self ـglorification, avarice, inappropriate benchmarking prevalence, not participating in charity are of the cultural damages of this tendency. Attention to the goal of creation, benchmarking prevalence from the Innocents, strengthening the religious beliefs and moral values such as asceticism and piety, contentment and selfـrespect, moderation and also thinking of the outcome of luxuryـorientation are among the solutions to confront luxuryـorientation.
خلاصه ماشینی:
با توجه به این تعابیر، تجمل گرایی به معنای میل و رغبت کردن به تجملات و توجه به ظواهر زندگی می باشد و نیز گاهی به جای آن ، کلمه «تجمل پرستی» به کار برده میشود که برای بیان مقصود گویاتر است و درجه وابستگی و بندگی تجمل پرستان را نسبت به وسایل لوکس ، زینتی و تشریفاتی ،بهتر میرساند(الهامی نیا و همکاران ،بی تا ١٢٥.
حضرت علی علیه السلام در این باره می فرماید : «ألا و إن إعطاء المال فی غیر حقه تبذیر و إسراف و هو یرفع صاحبه فی الدنیا و یضعه فی الآخــرة و یکرمــه فی الناس و یهینه عند الله و ل یضع امؤ ماله فی غ حقه و لا عند غیر م ر یر أهله إلا حرمه الله شــکرهم و کان لغیره ودهم فإن زلت به النل یوما فاحتاج إلی معونتهم شــر خلیل و ألأم خدین » (شریف رضی، ١٤١٤: ١٨٣ )آگاه باشید خرج کردن مال در راه نادرســت (بیهوده )تبذیر و اسراف است و این کار خرج کننده را در دنیا بالا می برد و در آخرت پایین می آورد و او را در چشم مردم بزرگ می کند و در نزد خداوند خوار .
با توجه به این که آدمی از فقر و احتیاج نفرت و به غنی بودن و بی نیازی علاقه دارد، بسیاری از مردم بی نیازی خود را در جمع آوری ثروت ، توسعه امور مادی و تجملی می دانند، از این رو تلاش می کنند تا راحت ، بی نیازی و آسایش خود را با به دست آوردن مال و مقام و تجمل گرایی در زندگی فراهم سازند، این در حالی است که امور یاد شده نه تنها موجب آسایش و راحتی انسان نمی شود؛ بلکه بیشترعامل ایجادناراحتیوسلب آسایش است درمقابل ،تنهاقناعت وبیتوجهیبه امورمادیسبب آسایش جسم و جان انسان و موجب عزت نفس است .