چکیده:
از پزشکان معروف ایران در دوران بعد از اسلام علی بن عباس مجوسی اهوازی است که در اثر معروف خود کامل الصناعه بابی را به اخلاق پزشکی اختصاص داده و پندنامه ای را به نگارش درآورده که از سوگندنامه بقراط جامع تر است و به نظر می رسد که اهوازی با توجه به تعالی اسلامی، اصولی به آن افزوده است . این تعالیم به مرور زمان کامل تر شده و امروزه به صورت منشور حقوق بیماران مطرح است . هدف مطالعه مروری و تحلیلی حاضر، مقایسه پندنامه علی بن مجوسی اهوازی با منشور حقوق بیماران ابلاغ شده از سوی وزارت بهداشت و درمان جمهوری اسلامی ایران به مراکز درمانی است . در این مقاله به منظور مقایسه ای جامع ،هفت رویکرد (ویژگیها و نحوه رفتار پزشک ، ارائه خدمات و تصمیم گیری پزشک برای درمان ، ارائه اطلاعات و تصمیم گیری بیمار، رازداری، حریم خصوصی، موارد حاد پزشکی و اطلاعات کامل و به روز پزشک ) در نظر گرفته شده که بر اساس این رویکردها ارزیابی و مقایسه انجام شده است . قسمت عمده موضوعات پندنامه و منشور با همدیگر همخوانی دارد اما مطالب دیگری که در پندنامه به آن ها اشاره شده ولی در منشور ذکر نشده بیشتر مسائلی از قبیل رفتار شخصی و ویژگی های شخصیتی خود پزشک هستند. همچنین مطالب جامع و با جزئیات بیشتر منشور هم که در پندنامه وجود ندارد، در مورد مسائلی است که به اقتضای زمان کامل تر و جامع تر شده است .
خلاصه ماشینی:
"مقایسه حقوق بیمار در پندنامه علی بن عباس مجوسی اهوازی با اخلاق پزشکی نوین مهرداد اصغری استیار 1 عبدالحسن کاظمی محمود عباسی چکیده از پزشکان معروف ایران در دوران بعد از اسلام علی بن عباس مجوسی اهوازی است که در اثر معروف خود کامل الصناعه بابی را به اخلاق پزشکی اختصاص داده و پندنامه ای را به نگارش درآورده که از سوگندنامه بقراط جامع تر است و به نظر می رسد که اهوازی با توجه به تعالی اسلامی، اصولی به آن افزوده است .
). ٢- ارائه خدمات و تصمیم گیری پزشک برای درمان : در پندنامه اشاره شده که «پزشک باید در درمان بیماران و حسن تدبیر و درمان آنان چه با غذا و چه با دارو بکوشد و منظورش از درمان استفاده و پول پرستی نباشد» این موضوع در منشور حقوق بیمار نیز در قالب بندهای زیر آمده است : الف - بند ١: دریافت مطلوب خدمات سلامت حق بیمار است .
امروزه نیز محوریت هدف اقتصادی در طب نه تنها از نظر عرف بسیار مذموم و ناپسند است بلکه قوانین و حقوق پزشکی بسیاری علیه آن وجود دارد که نمونه آن مواد ٣٠ و٣١ آیین نامه انتظامی حقوق بیماران است که در آن ذکر شده «شاغلان حرفه های پزشکی موکلفند بدون توجه به ملیت ، نژاد، مذهب و موقعیت اجتماعی - سیاسی حداکثر تلاش ممکن را در حدود وظایف حرفه ای خود به کار بگیرند (عباسی، ١٣٨٣ش ."