چکیده:
گفت وگو از دیر باز نیاز انسان اجتماعی بوده، و امروزه راهکاری شایسته برای
بررسی و چارهجویی دشواریهای موجود بهشمار میرود. مقاله حاضر پژوهشی
در تبیین بستر و زیرساختهای گفت و گو بین دو دین اسلام و مسیحیت است که
بیشتر بر ایجاد راهکارهای عملی برای برقراری روابط سالم اجتماعی و همزیستی
مشترک و پایدار میان مسلمانان و مسیحیان بر اساس بازگشت به اصول ناب و بی
آلایش دو دین، تأکید میکند.
نویسنده مقاله که از استادان ممتاز دانشگاه لبنان و از فعالان برجسته بین
المللی در زمینه گفت و گوی ادیان و تمدنهاست، در این مقاله، ادیان آسمانی را
سرچشمه زلال آزادی، برابری و برادری انسانها و الهام بخش اصلاحات فراگیر
جوامع بشری دانسته است.
خلاصه ماشینی:
"آداب و اخلاق گفت وگو اگر چه کنگره دوم واتیکان، گفت و گو را آغاز تازهای برای ارتباط میان ادیان و ایدئولوژیها قرار داد و مؤسسهای را برای پیگیری آن ایجاد کرد تا این اندیشه، تنها مفهومی ذهنی و شعاری ایدئولوژیک باقی نماند، بیتردید، این فکر برخاسته از اصول نهادینه هر دو دین است که میتوان در عقیده توحید و پایبندی به برادری انسانی - که جلوهای خداوندی است - و هدف صلح جهانی برای همه انسانها، گرد آورد.
(13) قرآن نیز میآموزد: نیکوکاری این نیست که روی به سمت مشرق یا مغرب کنید، چه این چیز بی اثری است، لیکن نیکوکار کسی است که به خدای عالم و روز قیامت و فرشتگان آسمان و کتاب آسمانی و پیغمبران ایمان آرد و دارایی خود را در راه دوستی خدا به خویشان و یتیمان و فقیران و رهگذران و گدایان بدهد و هم در آزاد کردن بندگان صرف کند و نماز به پا دارد و زکات مال به مستحق برساند و با هر که عهد بسته به موقع خود وفا کند و در کارزار و سختیها صبور و شکیبا باشد و به وقت رنج و تعب صبر پیشه کند، کسانی که بدین اوصاف آراستهاند آنها به حقیقت راستگویان عالم و آنها پرهیز کارانند.
اما درباره گفتار هر دین مبنی بر اینکه راه نجات تنها به پیروی از همان دین است و لاغیر، که در آیه قرآنی (هر کس که دینی جز اسلام داشته باشد از او پذیرفته نیست) و آیین مسیحیت (بیرون از کلیسا، نجاتی نیست)، تبلور یافته است، باید گفت که مواضع کنگره دوم واتیکان در این خصوص و آموزههای امام غزالی، برگی نو از پذیرش عملی متقابل در جزئیات میگشاید و آموزههای سنتی کلی را پشت سر میگذارد."