چکیده:
هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر اجرای HIIT بر بیان ژن PGC-1α در عضلات کند و تند انقباض رتهای نر سالم بود. به همین منظور 12 سر رت نر ویستار به دو گروه کنترل (6=n) و تمرین (6=n) تقسیم شدند. تمرین تناوبی شدید شامل پنج روز و در مجموع هشت هفته بود که از سه تناوب (چهار دقیقه با شدت 90 تا 100 درصد VO2max و دو دقیقه با شدت 50 تا 60 درصد VO2max) تشکیل شد. 24 ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرین، عضلۀ بازکنندۀ طویل انگشتان (EDL) و نعلی استخراج و میزان بیان متغیرهای مربوط به روش RT-PCR سنجیده شد. نتایج نشان داد اجرای HIIT موجب افزایش معنادار بیان ژنPGC-1α در هر دو نوع عضلات گروه تمرین شد ( 004/0P= و 001/0 P=). با توجه به یافتههای پژوهش حاضر، اجرای HIIT موجب افزایش PGC-1α و افزایش ظرفیت اکسایشی در عضلات SOL و EDL میشود.
خلاصه ماشینی:
کارشناسارشد فيزيولوژي ورزش، گروه فيزيولوژي ورزشي ، دانشکدة تربيت بدني و علوم ورزشي ، دانشگاه تهران، تهران، ايران چکيده هدف از پژوهش حاضر، تعيين تأثير اجراي HIIT بر بيان ژن α١-PGC در عضلات کند و تند انقباض رت هاي نر سالم بود.
مساتاکا و همکاران (٢٠٠٨) تأثير تمرينات استقامتي را بر افزايش α١-PGC در تارهاي عضلاني با ظرفيت هاي متابوليکي متفاوت بررسي و مشاهده کردند روزانه ٣٠ دقيقه تمرين با سرعت ٢٠ تا ٣٠ متر بر دقيقه فقط در تارهاي کندانقباض بر بايوژنز ميتوکندريايي و ظرفيت اکسايشي رت ها تأثير مي گذارد و براي تأثير بر افزايش α١-PGC و بايوژنز ميتوکندريايي در تارهاي تندانقباض بايد شدت فعاليت افزايش يابد؛آنها مدت زمان تمريني را از ٣٠ دقيقه به يک ساعت افزايش دادند و تفاوت معناداري بين تارهاي تند و کند مشاهده کردند؛ افزايش در تارهاي تند بيشتر بود.
برگوماستر٥ و همکاران (٢٠٠٨) پژوهش قبلي را در شش هفته انجام دادند و گزارش کردند اجراي HIIT موجب سازگاري هاي متابوليک و افزايش α١-PGC همانند تمرينات استقامتي سنتي مي شود (٦).
بنابراين با توجه به نبود اطلاعات دربارة تأثير اين تمرينات در عضلات تند و کندانقباض ، هدف از پژوهش حاضر مقايسة تأثير هشت هفته اجراي HIIT بر بيان ژن α١-PGC در دو عضلة کند و تند يعني در عضلات نعلي (SOL) و بازکنندة طويل انگشتان (EDL) رت هاي نر سالم بود.
در پژوهش حاضر، افزايش بيان ژن α١-PGC در عضلة نعلي نشان مي دهد، اجراي HIIT با اينکه داراي شدت زياد و زمان کوتاه تمريني است ، موجب ايجاد سازگاري هاي اکسايشي در تارهاي کندانقباض مي شود که به احتمال زياد اين سازگاري به دليل درگيري اين نوع تارها فازهاي کم شدت HIIT رخ مي دهد.