چکیده:
براساس قانون جامع خدمات رسانی ایثارگران مصوب ١٣٨٦، ایثارگر به کسی اطلاق میشود که برای استقرار و حفظ دستاوردهای انقلاب اسلامی و دفاع از کیان نظام جمهوری اسلامی ایران و استقلال و تمامیت ارضی کشور، مقابله با تهدیدات و تجاوزات دشمنان داخلی و خارجی ، وظیفه خود را انجام دهد و شهید، مفقودالاثر، جانباز، اسیر، آزاده و رزمنده شناخته شود؛ به همین دلیل در نظام اداری کشور ما برای این دسته از عزیزان برخی امتیازات ویژه از قبیل اولویتهای استخدامی و معافیتهای بیمه ای و مالیاتی و... در نظر گرفته شده است که برای غالب مردم کشور، مبنای اعطای چنین امتیازهایی محل تردید و همیشه مورد سوال است تا جایی که بعضی آن را نوعی تبعیض و بیعدالتی قلمداد میکنند. این جستار با بهره گیری از روش توصیفی ـ تحلیلی بر مبنای ادله احکام به بیان مبانی فقهی امتیازها و اولویتهای استخدامی این دسته از افراد پرداخته است که پس از نقد و بررسی آنها این نتیجه به دست آمد که اولویت و تکریم آنان از پشتوانه قوی فقهی برخوردار است با این توضیح که علاوه بر سیره و بنای خردمندان ، دسته ای از آیات و روایات موید و مثبت آن است .
خلاصه ماشینی:
"قوامی در بیان نیروهای ارزشی صدر اسلام بیان میکند: چهار عنوان «مهاجر» « انصار» «تابعان » و «مجاهدان » منبع و مجموعه ارزشی را تشکیل میدهد که تحت عنوان «ایثارگران » جمع میشوند و رسول خدا(ص ) به نص قرآن کریم به ایشان اولویت و اهمیت میداد و سازمان اداری آن حضرت را اینان پر کرده بودند؛ بنابراین ، معیار ایثارگرایی در برنامه ریزی نیروی انسانی حکومت و مدیریت اسلامی مورد توجه است (قوامی ، ١٣٩٠: ١٦١)؛ به طور مثال جنگ بدر با تمام اوضاع و احوال آن برای مؤمنان ثابت کرد که جهاد نه تنها دستاوردی نظامی است که از جهد و کوشش در میدان جنگ به دست آمده بلکه علاوه بر اقتدار نظامی دو عنصر شجاعت ذاتی و اهداف متعالی نیز در آن نمایان شده است که بیانگر بعد تربیتی و آموزشی و روحیه قوی از یک سو و تأثیر سازماندهی و در پی آن نقشه میدانی مستند به اطلاعات گسترده و مطالعات عمیق است که به حسن اجرای کار و دقت در اجرا و التزام عملی به هدف منجر میشود (عاملی ، ١٤٢٦، ج ٩: ٣٣٥)."