چکیده:
اصل حسننیت به اشکال مختلف در قرارداد ایفای نقش میکند. شکل این ایفا در مرحله پیشقراردادی بهصورت تحدید اصل آزادی مذاکره و منشا تعهدات تبعی چون دادن اطلاعات و رازداری است. در خصوص جایگاه حسننیت در انعقاد قرارداد، بین نظامهای مختلف حقوقی وحدت نظری وجود ندارد. این اختلاف در ماده 7 کنوانسیون بیع بینالمللی کالا (1980) که مبهم و قابل تفسیر است ظاهر شد. این تحقیق در نظر دارد جایگاه حسننیت را در انعقاد قرارداد با تاکید بر کنوانسیون بیع بینالمللی کالا مطالعه کند. بهطور کلی میتوان گفت رویکرد منسجمی در خصوص اعمال حسننیت در انعقاد قرارداد در کنوانسیون وجود ندارد و از این جهت، نظام حقوقی ایران با کنوانسیون وین هماهنگ است.
Principle of good faith plays its role in various forms in conclusion of a contract. Some aspects of this role is played in pre-contractual stage in the form of imposing limitations on principle of freedom of negotiation and also being as a basis for secondary obligations such as duty to disclose information and the duty of confidentiality. There is no agreement among legal systems concerning the status of good faith in contract-making. Disagreement particulary appears in interpreting the ambiguous text of article 7 of the United Nations Convention for the International Sale of Goods (CISG). This research aims to study and analyze the status of good faith in contract formation in the context of CISG. In an ultimate conclusion, it can be said that there is no coherent approach concerning the application of good faith in contract formation in context of CISG. As a result, it can be argued that there is a conformity between Iranian law and CISG.
خلاصه ماشینی:
در پاسخ، فروشنده گفت: وی هنوز منتظر تأییدیه راجع به ترمینال است و شروط مورد بحث را تنها بعد از اینکه موضوع Peter Schlechtriem, Uniform Sales Law: The UN-Convention on Contracts for the International Sale of Goods, Manz, 1986, 57.
, "A Precontractual Liability", in Guide to Practical Applications of the United Nations Convention on Contracts for the International Sale of Goods, 1994, Available at: www.
این نتیجه، هماهنگ با اصل حسننیت در تجارت بینالملل (بند 1 ماده 7) است چرا که در غیر این صورت، طرف ملحقشونده باید در خصوص محتوا و مضمون آن شروط، پرسوجو کند؛ پرسوجویی که منتهی به تأخیر در انعقاد قرارداد میشود درحالیکه الزام فروشنده به اینکه شروط را در اختیار خریدار قرار دهد ـ که معمولا امتیازی از اجرای آن به دست میآورد ـ تنها مستلزم تلاشی جزئی جهت دراختیارگذاشتن متن است.
جایگاه حسننیت در انعقاد قرارداد، یکی از مهمترین حوزههایی است که ابهام متنی موجود در ماده 7 کنوانسیون، زمینه را برای تشتت آرا به وجود آورده است، طوری که آرای صادره در این خصوص، متأثر از پیشینه حقوقی مرجع تصمیمگیر است، بدین ترتیب که مراجع حقوق نوشته از توسعه حسننیت به طرفین و حتی مذاکرات دفاع میکنند درحالیکه مراجع کامنلایی از محدودکردن حسننیت به تفسیر خود کنوانسیون حمایت میکنند؛ تفسیری که بیشتر با تاریخ سند و متن آن در تطابق است.
Albert, "A Precontractual Liability", in Guide to Practical Applications of the United Nations Convention on Contracts for the International Sale of Goods, 1994.