یادداشت سردبیر: تغییر صبر می خواهد! سرمقاله

در نشست‌هایی که طی سال گذشته با پاره‌ای از شما معلمان عزیز در بعضی از نقاط کشور داشتیم، همکاران با تجربه به تغییراتی که در فضاها و شرایط آموزشی پدید آمده است اشاره می‌کردند و از جمله می‌گفتند: ـ بچه‌ها خیلی فرق کرده‌اند، میزان حرف‌شنوی آن‌ها کم شده است؛ ـ بچه‌ها بیش‌تر از ما با رایانه و شبکة اینترنت آشنا هستند؛ ـ بچه‌ها برای یادگیری انگیزة کمی دارند؛ ـ بچه‌ها به دنبال حفظ کردن مطالب و گرفتن حداقل نمره، برای قبولی هستند؛ ـ بعضی از بچه‌ها آموزش نظری صرف را نمی‌پذیرند، آن‌ها نمونه‌های واقعی و مرتبط با زندگی را خواستارند؛ ـ نظام آموزشی ما ـ در پی تحول بنیادین ـ تغییر خاصی نکرده است و پیشرفتی نداشته‌ایم؛ ـ مدارس، از نظر تجهیزات، برای انجام فعالیت‌های آزمایشگاهی و کارگاهی بسیار فقیرند؛ ـ نسل جدید باهوش‌تر و توانمندتر شده، اما برای یادگیری دروس بی‌انگیزه است؛ ـ درس خواندن جایگاه خودش را از دست داده است؛ ـ روش‌های تدریس ما هنوز قدیمی و غالبا به روش سخنرانی است؛ ـ شیوه‌های جدید ارزشیابی را نمی‌دانیم و معمولا براساس روش مداد کاغذی عمل می‌کنیم.