چکیده:
پینوکیو؛ ماجراهای پینوکیو بهروایتی جدید، کتابی است که کریستینه نوستلینگر نویسنده آلمانی آن را ترجمه و تاحدودی بازنویسی کرده است. نگارنده این نوشتار حدود تصرفات نوستلینگر در بازسازی این اثر را بررسی کرده و در خلال مباحث نیز گریزی به سرچشمههای اسطورهای قصه پینوکیو زده و اشارهای مختصر به برخی عناصر سمبولیک در این داستان داشته است
خلاصه ماشینی:
در فارسی هم ترجمههای متعددی سراغ داریم: معروفترین آنها ابتدا از آن صادق چوبک است: با عنوان آدمک چوبی (تهران، نشر گوتنبرگ، ۱۳۳۴) - همواره در داستانهای کوتاه چوبک، کودکان و حیوانات بهنوعی «مهرههای اصلی قصه»اند و شاید اقدام او به ترجمۀ این اثر، بیارتباط با انتشار خیمهشببازی در سال ۱۳۲۴ نباشد- سپس، ماجراهای پینوکیو از اصغر رستگار، با تصویرگری روبرتو دینوچرتی (تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، ۱۳۷۳) و بعد پینوکیو، قصه یک آدمک، از محسن سلیمانی (تهران، سروش، ۱۳۷۶) و نیز پینوکیو، توسط مصطفی رحماندوست (تهران، قدیانی، ۱۳۸۵).
۱- خلاصۀ قصه ۱-۱- خلاصۀ روایتهای قبلی پینوکیوی معروفی که ما میشناسیم، قصهاش در این چند سطر خلاصه میشود: داستان دربارۀ پیرمرد نجاری به نام ژپتوست که عروسکی چوبی به اسم پینوکیو (pinnocchio: میوۀ کاج۱، فرهنگ ایتالیایی- فارسی، ۱۳۷۰) میسازد و فرشتهای مهربان با زندهکردن عروسک، آرزوی پیرمرد را که بچهای نداشت، برآورده میکند.
»۳ در زمینۀ تفسیر پینوکیو کتابی هست با عنوان: بازخوانی و شرح نمادهای عرفانی پینوکیو، از کیارش آرامش، نشر رهیابنوگرا (۱۳۸۳)؛ نظرات این کتاب در این خلاصه میشود که قصهای کاملا سمبولیک است و پینوکیو نماد انسانی واقعی است که از ذات خود یا خالق خود (پدرژپتو) جدا شده و در کشاکش بین نفس اماره (روباه مکار شل و گربهنرۀ کور) و وجدان (جیرجیرک/ اردک) است که با هدایت مرشد/انبیا (پری مهربان)، سرانجام به بهشت گمشده (خانۀ پدرژپتو) و آغوش خالقش برمیگردد و به انسان کامل بدل میگردد.
شابک: ٣-٧٥-٧٤-٤٣-٩٦٤-٩٧٨ از تفاوتهای دیگر این روایت جدید اینکه بین پری مهربان و پینوکیو حس عاشقانۀ دوطرفهای است نمیتوان این اثر کریستینه نوستلینگر را صرفا بازنویسی نامید یا لزوما ترجمه دانست.