خلاصه ماشینی:
برای فیصله دادن اختلاف خارج از دادگاه، راههای زیادی وجود دارد که امروزه بسیاری از صاحبان حق نشر از آنها استفاده میکنند؛ ولی پیش از استفاده از این روشها، معمولا در مراجعات صاحبان حق نشر به وکلای تخصصی مالکان فکری، به آنها پیشنهاد میشود که ابتدا، دوستانه، درباره نقض حق یا نقض تعهد قرارداد صحبت، و مسئله را حل کنند؛ شاید لازم نباشد که آنها وارد مسیر داوری و میانجیگری شوند؛ چون هم هزینهبر و هم زمانبر است؛ گرچه ممکن است کوتاهتر از مسیر قضایی باشد.
مثلا مسئله، خارج از دادگاه و از سوی شخص بیطرفی حلوفصل میشود که طرفین دعوا، او را برای این کار تعیین کردهاند؛ ولی چون نظر او الزامآور نیست باعث ایجاد مشکل می شود؛زیرا اگر الزامآور نباشد، اختلاف ممکن است ادامه پیدا کند و طرفین دعوا مجبور شوند در دادگاه، یا به شیوههای دیگر، اقامه دعوا کنند.
معمولا بیشتر قراردادهای مربوط به نشر، بهدلیل کلی و مبهم بودن، از مسئله داوری بسیار کلی عبور کرده و صرفا اشارهای به ارجاع دعوا به داوری شده است؛ بهترین قرارداد، آن است که این موضوع، بهتفکیک در آن آمده باشد؛ برای مثال، چه موضوعاتی را به داوری ارجاع دهیم؟ آیا داور میتواند هرگونه اختلاف ناشی از این قرارداد راحلوفصل کند؟ آیا داور میتواند درباره تفسیر مواد نظر بدهد؟ ممکن است نظر کارشناس داوری، فقط درباره تعیین خسارت باشد؛ بنابراین، بهتر است که این موارد، از قبل، بهتفکیک نوشته شود و یا طرفین دعوا، پیش از مراجعه به داور، این نکات را روشن کنند؛ مثلا مدت داوری، یعنی چقدر طول می کشد تا داور ما بتواند به پرونده رسیدگی بکند؟ اینها، مسائل مهمی است که معمولا بهچشم نمیآید ودراین صورت، تابع مجموعهای از قوانین کلی خواهد شد.