چکیده:
تحویلگرای اخلاقی میگوید واقعیت وجودی کیفیتهای اخلاقی، همان کیفیتهایی است که با کلمات نااخلاقی قابل بیان هستند. چنین دیدگاه هستیشناسانهای، ضلع شناختشناسانه نیز دارد مبنی بر اینکه شناخت ما به امور واقع اخلاقی یا چیزی جز شناخت ما به امور واقع نااخلاقی نیست یا استنتاج از شناختهای نااخلاقی است. در نظر تحویلگرایان اخلاقی و بهویژه طبیعیانگاران که بخش اعظم تحویلگرایان را تشکیل میدهند، توانایی در تبیین شناخت اخلاقی بدون توسل به نظریههایی همچون شهود اخلاقی، مزیتی مهم و بلکه دلیلی قوی برای دیدگاهشان به شمار میآید. به همین دلیل است که مقاله حاضر به بررسی تبیینهای تحویلگرایانه از شناخت اخلاقی و توجیه باورهای اخلاقی پرداخته است. به این نتیجه رسیدهایم که از میان تبیینهایی که طبیعیانگاران مطرح میکنند، شناخت تحلیلی دچار همان مسائلی است که اصل نظریه تحویلگرایی تحلیلی را از اعتبار و رونق انداخته است. و استنتاج ارزش از غیرارزش یا با شکاف منطقی استـباید روبهروست؛ یا اگر پیوند معنایی توصیفیـارزشی وجود داشته باشد، نهایتا نتایج اخلاقی نامشروط نمیتوان گرفت.
خلاصه ماشینی:
"آیا نتیجهاش واقعا ارزشی است؟ پرایر برای اینکه نشان دهد که چنین گزارهای میتواند ارزشی و اخلاقی محسوب شود آن را از این مقدمات نیز استنتاج میکند: «هر کسی که اعمال غیرمرسوم در انگلیس را انجام میدهد باید مورد شلیک قرار گیرد؛ همۀ نیوزیلندیها چای میخورند؛ بنابراین، یا چای خوردن در انگلیس مرسوم است یا همۀ نیوزیلندیها باید مورد شلیک قرار گیرند» بدین ترتیب وظیفهای که در نتیجه ذکر میشود یک وظیفۀ مشروط است.
برای اینکه از 1 نتیجه بگیریم که جونز قول داد پنج دلار به اسمیت بدهد، باید یک سری دانستهها داشته باشیم از جمله دربارۀ عرفهای زبانی جامعۀ جونز که معنای کلمات او را تعیین میکنند، و نیز بدانیم که در زبان جونز «من به این وسیله قول میدهم» شیوهای است برای انجام عمل مذکور در 2 یعنی قول دادن؛ و دربارۀ شرایطی که جونز جملهاش را ادا کرده، از قبیل اینکه جونز هشیار است و دارد جدی حرف میزند، در حال تمرین برای نمایش این حرف را نزده، در حال پیگدن علیه این که یک کلام بتواند بصورت غیرتهی در نتیجۀ یک استدلال معتبر حضور یابد، یک برهان خلف اقامه میکند.
این استنتاجها را در همان مواجهۀ نخست مشکوک مییابیم و میپرسیم جزء ارزشی/اخلاقی نتیجه، ناگهان از کجا پیدا شد؟ دیدیم که «باید» در نتیجههای استنتاجهای پرایر، اصالتا حضور ندارد بلکه به نحو تهی حضور دارد؛ یعنی به جای آن هر کلامی با هر محتوایی آورده شود، کل نتیجه صادق خواهد ماند و به اعتبار استنتاج خدشهای وارد نخواهد کرد."