چکیده:
در سالهای اخیر مذاکرات بهمنظور تغییر قدرتمندترین و مؤثرترین رکن سازمان ملل متحد (شورای امنیت)، به مباحث گستردهای دامن زده است. مزایا و اختیارات ویژۀ اعضای دائم شورای امنیت مانند حق وتو، اعمال تحریم و ... از سویی موجب برنتابیدن نظم موجود از جانب دولتهای منتقد و اصلاحطلب شده، و از دیگر سو پنج عضو دائم شورای امنیت را در مسیر حفظ وضع موجود، متحد ساخته است. به هر حال از آنجا که شورای امنیت نمایندۀ کلیۀ کشورهای دنیا نبوده ومسئول اصلی حفظ صلح و امنیت بینالمللی است، نویسنده در این مقاله ضمن بررسی اجمالی دلایل نارضایتی از شورای امنیت با تأکید بر گروه4 موانع اصلی ناکامی دولتهای اصلاحطلب را دو طیف سیاسی و حقوقی بررسی میکند.
In recent years, negotiations in order to change the most powerful and effective elements of the United Nations, the Security Council, has sparked a wide range of debates. Benefits and special privileges of members of the Security Council such as the right to veto, imposing sanctions have forced some states to maintain this order on the one side, and has united 5 permanent members of the Security Council on the path to maintain the status quo, on the other.. However, since the Security Council is not representative of all countries of the world and is responsible for maintaining international peace and security, the authors both reviews the reasons for the dissatisfaction of the Security Council and identifies the main obstacles to the government's failure to the political and legal spectrum.
خلاصه ماشینی:
علاوه بر مسائل مربوط به حفظ صلح و استقرار امنیت بین المللی ، شورا با مسائل مهم دیگر نیز سروکار دارد: الف ) مسائل مربوط به پذیرش اعضای جدید در سازمان (مادة ٤ منشور)؛ ب) تعلیق حقوق و امتیازهای اعضای سازمان و برقراری مجدد آنها (مادة ٥ منشور)؛ پ) اخراج اعضای خاطی (مادة ٦ منشور)؛ ت) تهیة برنامه هایی در مورد استقرار نظام تسلیحاتی (مادة ٢٦ منشور)؛ ث) استفاده از موافقت نامه ها یا نهادهای منطقه ای برای اجرای اقدامات تنبیهی متخذه توسط شورا (مادة ٥٣)؛ ج) اجرای وظایف ملل متحد در مورد مناطق استراتژیک (مادة ٨٣ منشور)؛ چ) تعیین شرایطی که به موجب آن دولت های غیرعضو ملل متحد می توانند به عضویت دیوان بین المللی دادگستری درآیند (مادة ٩٣ منشور)؛ ح) اتخاذ تدابیر ضروری برای اجرای احکام دیوان بین المللی دادگستری (مادة ٩٤ منشور)؛ خ) انتصاب دبیر کل ملل متحد (٩٧)؛ د) تصویب اصلاح منشور (مادة ١٠٨ منشور)؛ ذ) تصویب تغییرات منشور توصیه شده توسط کنفرانس بازنگری (مادة ١٠٩ منشور) (سادات میدانی ، ١٣٨٤: ٤٧).
برخوردار بودن پنج کشور از حق وتو در مسائل مربوط به حفظ صلح و امنیت بین المللی ، فرصت نیافتن بیش از هفتاد کشور برای حضور در شورا به عنوان عضو غیردائم و منابع فزایندة نارضایتی از سوی کشورهای دنیا نسبت به شورا؛ حاکی از توزیع نامتناسب قدرت بین اعضای سازمان ملل متحد و مهم ترین رکن آن یعنی شورای امنیت است .