خلاصه ماشینی:
"در ص 256 با استفاده از متون قدیم واژه«خاناد» آمده، واژههایی از این دست که متروک است در فرهنگهای قدیم از جمله فرهنگ برهان قاطع به عنوان واژه زبان گیلکی بکرات آمده است، ولی باید در ذیل این گونه واژهها که نظیر آن کم نیست تصریح شود که اکنون استعمال نمیشود.
بعضی آوا نوشتها محل تأمل است مثلا دیدن دئن de^n زدن زئن ze^n مسلم است که در تلفظ این دو واژه پس از آوای اول، کششی محسوس است، و این کشش پس از آوای نخست را دانشمند فقید دکتر معین در حاشیه برهان قاطع به این صورت مجسم کرده است که صحیحتر به نظر میآید: zeen و deen حالا که از فعل زئن(زدن)یاد شده است، بیمناسبت نیست یادآوری شود که برخی از واژههای مرکب این فعل از قلم افتاده است مانند چوزئن-چوب زدن-به معنی تحریک کردن(ذیل واژه چوب)تام زئن، گریه را قطع کردن، سکوت کردن، خاموش شدن(معمولا مادر به کودک خود خطاب میکند که گریه نکن و خاموش باش)این واژه از تن زدن فارسی دری به معنی خاموش بودن آمده است.
تذکر این معنی را ضروری میدانم که نگارنده با عنوان کتاب یعنی:فرهنگ گیل و دیلم، موافق نیست، زیرا این تعبیر مولود مختصات ویژه تاریخی دوران قدیم است که هم اکنون آن مقتضیات منتفی شده است، ولی از آنجا که از دیر باز اغلب آثار و تألیفات مؤلف دانشمند، از جمله آیینها و باور داشتهای گیل و دیلم و ترانههای گیل و دیلم و مثلها و اصطلاحات گیل و دیلم مصدر به همین عنوان است میتوان چنین انتخابی را برای فرهنگ فارسی به گیلکی ایشان موجه شمرد."