چکیده:
هدف: تحقيق حاضر، به منظور مقايسه تاثير تمرين در آب و خشكي بر كنترل تعادل و خطر سقوط مردان سالمند سالم انجام شد.
روش بررسي : بدين منظور تعداد 45 مرد سالمند بالاي 65 سال به صورت تصادفي انتخاب شدند، و به سه گروه تمرين در آب، تمرين درخشكي وكنترل تقسيم شدند. هرگروه شامل 15 نفر بود، دو گروه تمرين در آب و گروه تمرين درخشكي به مدت12 هفته، هر هفته 3 جلسه و هر جلسه به مدت 60دقيقه، در تمرينات مشابه در دو محيط آب و خشكي شركت مي كردند. تغييرات در تعادل و خطر سقوط آزمودني ها، قبل و بعد از دوره تمرين، به وسيله آزمون هاي ستاره، شارپند، رومبرگ و پرسشنامه خطر سقوط كه شامل 13 سوال بود، اندازه گيري شد. نرمال بودن توزيع داده ها با استفاده از آزمون نرماليته كلموگروف- اسميرنف و برابري واريانس ها با استفاده از آزمون لوين بررسي شد. جهت تجزيه تحليل آماري، تحليل واريانس يك سويه و تحليل واريانس مختلط با عامل بين- درون گروهي استفاده شد. براي تجزيه تحليل داده ها از نرم افزار spss(نسخه 20) ، و در سطح معني داري a≥/05 مورد استفاده قرار گرفت.
يافته ها: يافته هاي تحقيق نشان داد كه اعمال برنامه تمرين در آب و بيرون آب بر تعادل ايستا، پويا و خطر سقوط سالمندان تاثير معني داري دارد(P≤0/05). همچنين نتايج حاكي از تفاوت معني داري بين داده هاي پس آزمون و آزمودني هاي دو گروه تمرين و گروه كنترل بود(P≤0/05). هر چند تفاوت معني داري بين نمرات پيش و پس آزمون گروه كنترل مشاهده نشد (P≥0/05). از سوي ديگر نتايج تفاوت معني داري بين دو گروه تمرين در آب و خشكي را نشان نداد (P≥0/05).
نتيجه گيري: بر اساس يافته هاي اين پژوهش، با به كارگيري تمرينات در آب و خشكي منجر به بهبود تعادل ايستا، پويا و خطر سقوط در سالمندان مي باشد.