خلاصه ماشینی:
و عضویت در سازمان به آن معنی است که کشور عضو متعهد میشود در حدود اساسنامه سازمان،آزادی بازرگانی خارجی و لغو تمام محدودیتهای تجاری را بهرغم تاثیراتی که خواهناخوا بر بخشهای مختلف اقتصادی سیاسی آن کشور خواهد داشت-از جمله در زمینه محدودیت حق حاکمیت دولت در اعمال حمایتهای خاص از صنایع بومی-مورد پذیرش و اجرا قرار دهد.
این دیدگاه ادامه میدهد که ورود به تجارت آزاد براساس مزیت نسبی قطعا به رشد کمی تولید از طریق جذب منابع-بخصوص نیروی انسانی-در کالاهای مزیتی کنونی منجر میشود اما هرگز نمیتواند به تقویت بخشهایی بپردازد که برای توسعه کیفی اقتصاد کشور لازماند.
در واقع،این امکان وجود دارد که بدون تحقق چنین پیششرطهایی،آزادی تجارت صرفا به بسته بودن برخی واحدحای تولیدی موجود و معضلات اقتصادی و اجتماعی همراه آن منجر شود در دنیایی که روشهای مدیریتی علمی به سرعت به تمام گوشه و کنار عالم راه مییابند،و بخصوص در ردههای تصمیمگیرنده و اجرایی، مهمترین عامل توفیق شرکتها در شرایط رقابت فشرده تلقی میشوند،اولین پیششرط برای بررسی عضویت در سازمان تجارت جهانی بازبینی و بهبود و اصلاح ساختارها و روشهای سازماندهی و مدیریتی است.
بنابراین،هرگاه قرار باشد ایران نیز به عضویت سازمان تجارت جهانی پذیرفته شود، شرکتهای ایرانی ملزم خواهند بود حتی برخی از این معیارهای اداری و اجرایی را قبول کرده و به آنها عمل کنند.
حال،با قبول اینکه پیوستن به سازمان تجارت جهانی قرار است به افزایش صادرات کالاهای ایرانی و نیز رقابت موثر آنها در بازار داخلی منجر شود،آشنا ساختن مدیران با این روشها و منظور کردن آنها در برنامهریزی استراتژیک شرکتها دیگر یک اقدام تشریفاتی و زاید به نظر نمیرسد.