چکیده:
حادثه کربلا، نماد ظلم اموی و مظلومیت خاندان پیامبر (ص) است، در این واقعه اسفناک، مظلومیت کودکان کربلا، تصویری مجزا و غمناک ایجاد کرده است. یکی از این مصیبتهای جانکاه، شهادت کودک خردسال امام حسین (ع) است که در آخرین ساعات نبرد، در روز عاشورا توسط سپاه عمرسعد هدف تیر قرار گرفته و به شهادت رسید. مقالهای که پیش روی دارید درباره جزئیات زندگانی این کودک خردسال است که در هالهای از ابهام میباشد. نگارنده درصدد برآمده تا به بازخوانی پرونده غمانگیز این کودک خردسال که غالبا در عزاداریها با شکلی تحریفآمیز به آن اشاره میشود بپردازد، تا حقیقت از تحریف و خرافه باز شناخته شود. در این نوشتار سعی شده با استناد به منابع قدیمی، معتبر و قابل اتّکاء شیعه و اهل تسنن هشت قرن اول اسلام، که گزارش و متن واقعه را به درستی نقل و ثبت نمودهاند، بدون تحلیل وبرداشت از واقعه، تصویر روشنی از جزئیات زندگی آن حضرت همچون؛ نام، تولد، سن، چگونگی شهادت و مکان دفن او ارائه گردد، تا بتواند ضمن آگاهی دادن خواننده به متن واقعه، به همه پرسشهای گزارشهای مربوط به آن پاشخ دهد.
خلاصه ماشینی:
"(ابن طاووس، بیتا: 275) همچنین سید در زیارت ناحیه مقدسهای که نام بیش از هشتاد و دو نفر از شهدای کربلا در آن ذکر شده و در کتاب اقبال خویش آن را آورده میگوید: السلام علی عبدالله بن الحسین، الطفل الرضیع، المرمی الصریع المتشحط دما، المصعد دمه فی السماء؛ المذبوح بالسهم فی حجر ابیه لعن الله رامیه حرمله بن کاهل الاسدی و ذویه؛ سلام بر عبدالله پسر حسین (ع)، کودک شیرخوار، تیرخورده، به زمین افتاده، به خون غلطیده، که خونش به سوی آسمان بالا رفت و در آغوش پدرش به وسیله تیر ذبح شد، تیرانداز به او و پژمرده کنندهاش، حرمله بن کاهل اسدی از رحمت الهی دور باد!
نجم الدین جعفر بن محمد حلی (م 645 ق) مشهور به ابن نما حلی به نقل از حمید بن مسلم میگوید: وقتی حسین (ع) دید که از خاندان و یارانش، جز اندکی باقی نمانده است، برخاست و ندا داد: آیا کسی هست که از حرم پیامبر (ص) خدا دفاع کند؟ آیا یکتاپرستی هست؟ آیا فریادرسی هست؟ آیا یاوری هست؟ صدای مردم به گریه بلند شد، سپس به جلوی در خیمه آمد و فرزندش عبدالله را – که خردسال بود – خواست.
(مفید، 1413 ق: 108/2؛ ابن نما حلی، 1369 ق: 70؛ یعقوبی، 1379 ق: 245/2؛ طبرسی، بیتا: 466/1؛ بلاذری، 1405 ق: 407/3؛ طبرانی، بیتا: 103/3؛ محلی، بیتا: 103، زبیری، 1406 ق: 59) ابن اعثم کوفی (3143 ق) در الفتوح، ابن طلحه شافعی (م 654 ق) در مطالب السوول، احمد بن علی بن ابیطالب طبرسی (متوفای 461 ق) درالاحتجاج و خوارزمی (متوفای 568 ق) در مقتل الحسین؛ تصریح میکنند: پس از شهادت طفل، امام حسین(ع) از اسبش فرود آمد و با قبضه شمشیرش، گودالی کند و کودک را با خونش آغشته نمود و بر او نماز خواند و دفنش کرد."