چکیده:
هدف از پژوهش حاضر، بررسی آثار تعداد جلسات تمرین در هفته بر عوامل روانشناختی و حافظۀ سالمندان کمتحرک بود. به این منظور، 45 مرد سالمند کمتحرک با میانگین سنی 54/6±15/73 سال، قد 10/3±5/166 سانتیمتر، وزن 06/4±45/64 کیلوگرم و نمایۀ تودۀ بدنی (BMI) 51/1±49/23 کیلوگرم بر متر مربع داوطلبانه انتخاب شدند و با تمایل خود در دو گروه تمرین و یک گروه کنترل جای گرفتند. برنامۀ تمرینی هشتهفتهای در گروه دوجلسهای، شامل دویدن با شدت 55-40 درصد حداکثر ضربان قلب به مدت هفتهای دو جلسه بود. آزمودنیهای گروه چهارجلسهای نیز از برنامۀ تمرینی با همان شدت برنامۀ تمرین گروه دوجلسهای؛ هفتهای چهار جلسه استفاده کردند. بهمنظور بررسی افسردگی، اضطراب، شادکامی و وضع حافظۀ آزمودنیها از آزمونهای افسردگی بک، اضطراب بک، شادکامی آکسفورد و حافظۀ وکسلر استفاده شد. برای تجزیهوتحلیل دادهها از آزمون آماری تی زوجی و آنالیز واریانس یکطرفه استفاده شد (P>0/05).نتایج مطالعه،بهبود معناداری را در فاکتورهای روان شناختی و حافظه در گروه های تجربی نسبت به گروه کنترل نشان داد(P>0/05)،افرادی که چهار جلسه در هفته تمرین کرده بودند از نظر فاکتورهای افسردگی،اضطراب،شادکامی و برخی از فاکتورهای حافظه بهبود بیشتری را نشان دادند.به طور کلی می توان گفت که اجرای هر دو برنامۀ تمرینی،سازگاری مفیدی را در پی داشته است و افزایش تعداد جلسات تمرین در بهبود فاکتورهای روان شناختی و حافظۀ سالمندان،تأثیر بیشتری دارد.
خلاصه ماشینی:
براساس تأثير تعداد جلسات تمرين در هفته بر علائم روانشناختي، هرچه تعداد جلسات تمرين ورزشي در هفته بيشتر باشد، تأثير بيشتري خوا 5< Legrand Yagli & Ulger Eyigor Parker Walker Abbott Rovio Hotting & Roder Makizako Dunn Hamer 11).
بنابراين با توجه به اهميت دوران سالمندي، نبود تحقيقات در زمينة تأثير تعداد جلسات تمرين در هفته بر حافظه و عملكرد شناختي سالمندان و ضرورت تمهيد برنامههاي تمريني مناسب، مطالعة حاضر، درصدد پاسخ به اين پرسشهاست كه آيا ميتوان از طريق فعاليت بدني سبب پايداري وضعيت حافظه شد و از زوال مربوط به سن جلوگيري كرد؟ آيا ميتوان با تجويز فعاليت ورزشي، تا حدي پيري ديررس را تجربه كرد؟ آيا ميتوان با فعاليت بدني، كيفيت زندگي افراد سالمند را بهبود بخشيد؟ آيا افزايش تعداد جلسات فعاليت ورزشي در هفته در بهبود فاكتورهاي روانشناختي و عملكرد حافظه سالمندان كمتحرك مؤثرتر است؟ روش تحقيق نوع تحقيق حاضر، ميداني و روش تحقيق نيمهتجربي با سه گروه (دو گروه تجربي و يك گروه كنترل) بود.
در مطالعة حاضر، گروه هاي تجربي از حجم تمرينات يكساني در طول پژوهش استفاده كردند و در هر دو گروه، شاهد بهبود معناداري در فاكتورهاي روانشناختي نسبت به گروه كنترل بوديم؛ نتايج مطالعه همچنين نشان داد كه هرچه تعداد جلسات تمرين بيشتر باشد، تأثيرات مفيد آن از لحاظ روان شناختي نيز بيشتر است كه با يافته هاي مطالعات دان و همكاران (2005) و هامر و همكاران (2009) همخواني دارد (11،7).