چکیده:
در اغلب پژوهش های تداخل زمینه ای، اثرات تغییرپذیری بر معیارهای نتیجه اجرا بررسی شده است و به تاثیر آن بر بهبود ویژگی های الگوی حرکت کمتر توجه شده است. هدف از انجام این پژوهش، بررسی اثر سه سطح از تداخل بر روش (الگوهای هماهنگی درون و بین عضوی) و نتیجه اجرای شوت درجا و شوت جفت در بسکتبال است. شرکت کنندگان 30 دانشجوی پسر بودند که 16 جلسه 80 کوششی را با تداخل کم (مسدود)، زیاد (تصادفی) یا متوسط (تناوبی) تمرین کردند. آزمون های یادداری مسدود، تصادفی و تناوبی با 10 کوشش از هر شوت اجرا شد. بررسی نتیجه و روش اجرا نشان داد که با وجود پیشرفت معنی دار هر سه گروه، دست کم در نیمه اول جلسات اکتساب، برتری با گروه تداخل ناچیز بوده است (p < 0.01). در یادداری تصادفی، تفاوت های معنی دار (p < 0.01) مشاهده شده در روش اجرا مشابه تحقیقات کلاسیک اثر تداخل زمینه ای بود. در یادداری مسدود، تفاوت ها نشانگر ایجاد نوعی وابستگی زمینه ای بود به طوری که الگوهای هماهنگی گروهی که به صورت مسدود تمرین کرده بودند، بهتر از دو گروه دیگر بود. در مجموع، یافته ها نشان داد تداخل زمینه ای می تواند برای توسعه روش اجرا و ارتقای نتایج اجرای مهارت های حرکتی مفید باشد.
خلاصه ماشینی:
"در سال های اخیر، متخصصان علوم حرکتی و ورزش کوشش هایی برای تعمیم این اثر به زمینه های ورزشی انجام داده اند (٦)، اما این تحقیقات هم سویی کاملی با یکدیگر نداشته اند؛ به عنوان مثال بارتولی و همکاران (٧) نشان داده اند که تمرین مسدود از ابتدا باعث افت عملکرد سه مهارت اصلی والیبال ١ شده ، در حالی که در یادداری نتایج گروه های تمرین تصادفی و زنجیره ای بهتر بوده است .
در مورد اثر روزهای تمرین و در تأیید نتایج تحلیل واریانس ، تغییرات مشاهده شده در نمودار عملکرد گروه ها (نمودار ١)، با استفاده از روش مقابله های چند جمله ای نشان داد که روند افزایش توانی ای با رتبة ٢ پنج و معنی دار در نتایج روزهای تمرین وجود داشته است ٠/٠٠١ > p ، ٣٤٢/٨٨ = (٢٧, ١) F؛ به عبارت دیگر، با وجود اختلاف بین گروهی ، روند افزایش درصد شوت های موفق هر سه گروه در مرحلة اکتساب ، مشابه و به صورت توانی بوده است .
تحلیل نتایج آزمون های یادداری برای نتیجة اجرا نشان داد تنها در یادداری تحت شرایط تداخل زیاد، اثر تداخل زمینه ای مشاهده شده است ، به طوری که در این آزمون ، گروهی که در شرایط تداخل زیاد تمرین کرده بود از نظر آماری بهتر از گروهی عمل کرده بود که تمرین در شرایط تداخل کم را تجربه کرده بودند؛ به عبارت دیگر، شرایط تمرین با تداخل زیاد تنها وقتی باعث یادگیری مؤثرتر نسبت به تداخل کم شده که افراد مجبور بوده اند اجرای خود را در شرایط تصادفی انجام دهند."