چکیده:
هدف پژوهش حاضر، مقایسه جو خانواده دختران فراری و غیرفراری بود. پژوهش به روش علی – مقایسه ای انجام شد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دختران فراری 12 تا 20 ساله مستقر در مراکز ویژه بهزیستی و دختران غیرفراری شهر تهران در سال 1389 بود. بدین منظور 20 نفر از دختران فراری با روش نمونه گیری در دسترس از مراکز ویژه بهزیستی (خانه سلامت و مرکز نواب صفوی) و 20 نفر از دختران غیرفراری که از نظر سن و سطح تحصیلات مشابه دختران فراری بودند با روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای از مدارس راهنمایی و دبیرستان های شهر تهران انتخاب شدند. آزمودنی ها با استفاده از پرسشنامه جو خانواده (فرم (R مورد مقایسه قرار گرفتند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون «MANOVA» استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که تفاوت میانگین نمرات عامل انسجام و کنترل در هر دو گروه معنادار بوده است.
خلاصه ماشینی:
"کودکان و نوجوانان فراری ممکن است بـه دلیـل طیـف گسترده ای از دلایل درون شخصی و برون شخصی مانند خشونت والدین ، رقابت با خواهر و برادرها، عدم توجه خانواده و عدم ارتباط اعضا، جسـتجوی اسـتقلال و خودمختـاری ، تشـنج و اخـتلال هـای خانواده ، و شکاف بین نسل ها، ازدواج نابسامان ، جمعیت زیاد خانواده و عدم تأمین نیازهای آنها، کمبود حمایت خانوادگی ، نجات از سرزنش های مداوم و تحقیرهای مکرر، مرگ والـدین ، فقـر، طردشـدگی ، ناسازگاری با ارزش ها، افراط و تفریط زیاد والدین در مذهب و کنترل فرزندان ، روابط ناکارآمد والـدین با فرزندان ، جو نامناسب عاطفی در خانواده ، عدم نظارت خانواده ، درگیری ها و کشـمکش هـای شـدید والدین و وجود ارتباطات بین فردی ضعیف والدین با یکدیگر و بـا فرزنـدان ، مـورد آزار جنسـی قـرار گرفتن ، تجربه خشونت جسمی و روانی از جانب والدین ، داشتن احساس بیگانگی و تنهایی در خانه ، و رنج بردن از بیماری ها و اختلالات روانی نظیر افسردگی ، اختلال شخصیت مـرزی ، اعتیـاد و داشـتن گرایشات جنسی ای که برای خانواده غیر قابـل قبـول اسـت خانـه خـود را تـرک کننـد (سـالیوان و کاستون ،٢٠٠٠؛ میـادا، ٢٠٠١؛ لـین ، ٢٠٠٢؛ اسـپارت چـری ١، ٢٠٠٣؛ چاپـل ، ٢٠٠٤؛ آنـدرس لمـی و 1 Spareth cherry 1 همکاران ، ٢٠٠٥؛ ترن و همکاران ، ٢٠٠٦؛ کولمن ، ٢٠٠٧؛ چسنی - لایند و همکاران ، ٢٠٠٨؛ خانـگ ، 2 ٢٠٠٩؛ پرگمیت و همکاران ، ٢٠١٠؛ توکر و همکاران ، ٢٠١١؛ ده بزرگی ، ٢٠١١؛ کریج و هنـدریکس ، ٢٠١١؛ اقلیما،١٣٨٠؛ حقیقت دوست ،١٣٨١؛ کامرانی فکور، ١٣٨٥؛ بهرامی احسان و طهباز حسین زاده ، ١٣٨٦؛ ساکی و همکاران ، ١٣٨٦؛ اردلان ، ١٣٨٧؛ صابری اسفیدواجانی و همکاران ، ١٣٨٩؛ ایمانی فرد و کامکار، ١٣٨٩؛ خرم آبادی ، ١٣٩٠)."