خلاصه ماشینی:
"آنگاه است که پنجره بصیرت را میبندد به روی درک نور و دیگر نمیتواند نظارهگر جلوهای از حقیقت باشد؛ آنانند که دین را وسیله کسب دنیا میکنند و با زبان نرم خود در برابر مردم به لباس میش در میآیند، گفتارشان شیرینتر از عسل میشود و دلهایشان چون گرگ ...
و چه زشت است وقتی آدمی باطنی بیمار اما ظاهری زیبا برای خویش دست و پا میکند...
که مرا چنین هشدار داد: (( و لا تکونوا کالذین خرجوا من دیارهم بطرا و رئاء الناس و یصدون عن سبیل الله و الله بما یعملون محیط))( 3 ) و چه پست و حقیر میشود آدمی، آنگاه که با دست خویش کار نیکش را به ریا آلوده میکند، در نهان کار نیک انجام میدهد، برایش ثواب کار نهانی نوشته میشود، اما آن را به زبان میآورد، آن عمل پاک نهانی و ثواب عملی آشکار نوشته میشود، اما برای دومینبار که به زبان میآورد، ثواب عمل آشکارش هم پاک میشود و برایش ریا مینویسند."