خلاصه ماشینی:
ماههای پایانی سال 1334 هجری قمری بود که خانه کربلایی محمود بهجت با صدای گریه نوزادی، شور و اشتیاقی وصفناپذیر یافت.
محمدتقی که در شهر فومن از توابع استان گیلان به دنیا آمده بود، تحصیلات ابتداییاش را در مکتب خانهای شروع کرد و سپس به تحصیلات دینی پرداخت.
روح کمالجو و جان تشنهاش تاب این دوران مقدماتی را نیاورد و او را که تنها 14 سال سن داشت، به سوی عراق و کربلای معلی کشید.
سپس به نجف اشرف کوچید و قسمتهای پایانی سطح را در محضر آیات عظام همچون آیتالله آقا شیخ مرتضی طالقانی به پایان رساند.
او که در محضر بزرگانی همچون آقا سید ابوالحسن اصفهانی، آقا ضیاء عراقی، میرزای نائینی و حاج شیخ محمدحسین غروی اصفهانی زانوی ادب بر زمین نهاده بود، پس از تکمیل دروس در سال 1363 هجری قمری به ایران مراجعت نمود.
سپس برای عزیمتی دوباره به نجف، ابتدا به قم و زیارت حضرت فاطمه معصومه(علیها السلام) آمد و وقتی خبر رحلت استادانش به او رسید، در قم رحل اقامت افکند.
در همین دوران بود که محضر بزرگانی همچون آیتالله حجت کوه کمرهای، آیتالله العظمی بروجردی، و ...
او که در تمام سالهای تحصیل، برای لحظهای نیز از تهذیب نفس غافل نمانده بود، پس از اشتغال به تدریس دروس حوزوی ابتدا لحظاتی را به موعظه میپرداخت و اینگونه مباحث علمی را با مباحث مهم اخلاقی و روحی در هم میآمیخت تا دانش آموخته دروس حوزوی و دینی همواره به یاد داشته باشد که برای طلبه، سطح و مدرک علمی به تنهایی کافی نیست.