جرعه جرعه معرفت؛ نفست را مهار کن مقاله

فردایی می‌آید و آنچه از دست می‌رود، این لحظه‌ای است که در انتظار فردا و فرداها سپری کرده‌ایم و می‌توانستیم بهره‌های نیکی از آن برده باشیم... هیچ فکر کرده‌ایم که این لحظه‌های ناب را که به راحتی از دست می‌دهیم، چگونه می‌توانیم مورد بهره‌برداری قرار دهیم؟... کاش انتظار فردا و حسرت روز از دست رفته، امروزمان را نابود نکند... کاش دریابیم که لحظه‌ها را باید قدر بدانیم، لحظه‌ها را دریابیم که آنچه از دست می‌رود، گوهر گران‌مایه حال است که در آن، فرصت بودن و عمل کردن داریم... با خودمان فکر کرده‌ایم که کجا می‌رویم، این‌چنین شتابان؟ این درون تشنه من کی سیراب می‌شود؟... پایان راه به دست آوردن‌ها کجاست؟ نقطه اوج را کجا می‌یابیم، در انتها؟... این تن رنجور و روح دردمند تا کجا باید در پی این نفس سرکش حریص بدود و حال را هدر دهد... افسار اسب سرکش بی‌مهار درونت را در دست بگیر، آرامش کن، مهارش را به دست روحت بده تا به قطره قطره آنچه روح در پی آن است، سیراب شود و دریابد که روح چه شیرین و مطمئن گام بر می‌دارد، بالا می‌رود و من و تو را با خود بالا می‌کشاند... درونت را مهار کن، این نفس سرکش طغیانگر را تا در کنار روح، چشمه‌های واقعی را دریابد؛ آنچه را که درون خود دارد از چشمه‌های ناب که بجوشاندش و او را سیراب کند... این نفس سرکش سیری ناپذیر را مهار کن و به دست روح بده تا حال را دریابی که از دست دادنش، افسوسی دارد بی‌اندازه...