چکیده:
پژوهش حاضر به منظور بررسی نگرش دانشجویان پزشکی نسبت به بخشهای روانپزشکی در دانشگاه علوم پزشکی ایران صورت گرفته است.این پژوهش به روش توصیفی بوده و در بهار و تابستان 1374 در بخشهای روانپزشکی مراکز آموزشی درمانی شهید نواب صفوی،شهید اسماعیلی و شهید رهنمون اجرا شده است.دانشجویان در دو مقطع کارآموزی و کارورزی به پرسشنامهای حاوی اطلاعات زمینهای و پرسشهای مربوط به نگرش به بخشهای روانپزشکی پاسخ دادند. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که بطور کلی نگرش دانشجویان پزشکی نسبت به بخشهای روانپزشکی در دانشگاه علوم پزشکی ایران مثبت است.کارآموزها بعد از طی دوره کارآموزی روانپزشکی نگرش مثبتتری یافته ولی نگرش کارورزها در مقایسه با دو گروه کارآموزها قبل و بعد از دوره کارآموزی منفی میباشد.نگرش افراد مور مطالعه با سن؛ جنسیت؛بیمارستان محل پژوهش؛گذراندن درس نظری روانپزشکی؛سابقه آشنایی نزدیک با فردی که اختلالات روانی دارد؛سابقه کار در مراکز روانپزشکی و سابقه مطالعه در مفاهیم روانپزشکی ارتباطی ندارد.نگرش دانشجویان نسبت به اجزاء مورد پژوهش شامل روانپزشکی،آموزش روانپزشکی،اقدامات درمانی،روانپزشکان و روانشناسان و ارتباطات درون بخشی مثبت بوده ولی در مورد محیط فیزیکی بخشهای روانپزشکی خنثی میباشد.
خلاصه ماشینی:
نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که بطور کلی نگرش دانشجویان پزشکی نسبت به بخشهای روانپزشکی در دانشگاه علوم پزشکی ایران مثبت است.
نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که بطور کلی کارآموزی روانپزشکی منجر به تغییرات آشکاری در جهت مثبت در نگرش دانشجویان شده است بطوری که قبل از کارآموزی فقط 23 درصد نگرش مثبت به روانپزشکی داشتند ولی این نسبت بعد از کارآموزی تا 65 درصد افزایش یافت.
در ارزیابی عبارات مربوط به نگرش در زمینه روانپزشکی نتایج بدست آمده چنین بود:اکثریت عمده دانشجویان کسب مهارتهای روانپزشکی را برای دانشجویان پزشکی بسیار با ارزش دانسته و روانپزشکی را یک رشته با ارزش و لازم میدانند که به پیشرفت جامعه انسانی کمک زیادی میکند.
در مورد آموزش روانپزشکی نتایج حاصل از این پژوهش نشان میدهد که اکثریت عمده دانشجویان استفاده از فیلمهای آموزشی را در بهبود آموزش روانپزشکی برای دانشجویان مؤثر دانسته ولی کارورزها بیش از دو گروه دیگر بر اهمیت آن تأکید دارند.
در ارزیابی عبارات مربوط به نگرش به محیط فیزیکی بخشهای روانپزشکی تحلیل نتایج حاصله نشان داد بیشتر کارآموزهای مرحله اول(35/4 درصد)و اکثریت کارورزها(58/6 درصد)معتقدند که"حتی فرد سالم هم در بیمارستان روانی فکر فرار به سرش میزند"ولی بیشتر کارآموزهای مرحله دوم(37/1 درصد)نسبت به این موضوع بینظر بودند و تعداد بیشتری از آنان نسبت به قبل از دوره کارآموزی با این موضوع مخالفت کردند(32/2 درصد در مقابل 30/8 درصد).
بطور کلی یافتههای پژوهش حاضر نشان میدهد که نگرش دانشجویان نسبت به روانپزشکی،آموزش روانپزشکی،اقدامات درمانی،روانپزشکان و روانشناسان و ارتباطات درون بخشی مثبت بوده ولی در مورد محیط فیزیکی بخشهای روانپزشکی خنثی میباشد.