خلاصه ماشینی:
"به همین دلیل است که با قبول این حقیقت که بهرهوری تنها خاص نیروی انسانی نیست و بهمعنای استفادهء مؤثر و مفید از تمام منابع از جمله سرمایه،زمین،مواد، انرژی،زمان و اطلاعات و نیروی انسانی خواهد بود،اما به دلیل آنکه سایر منابع تنها وقتی مورد استفاده هوشمندانه و مسئولانهء اعضای سازمان(نیروی انسانی اعماز مدیران و کارکنان)قرار گیرد،ماهیت بهرهوری ظاهر میگردد،عمدهء بررسیهای مربوط به بهرهوری و راههای افزایش و ارتقاء آن توجه و تأکید بر عامل نیروی انسانی و سبکهای مدیریت ناظر بر آن را،برجسته نمودهاند.
در این مبحث باید توجه داشت که هیچ روش جامع و جهانشمولی وجود ندارد که همهء مدیران از آن پیروی کنند تا موجبات بهرهوری سازمان آنها را فراهم آورد و هر مدیری براساس فرهنگ ذهنی کارکنان و استعداد،تجربه و مطالعات خود باید دریابد که چه روشی بیشترین هماهنگی را با ارزشهای فرهنگی جامعه و سازمانهای شغلی آن جامعهای که مدیر در آن کار و زندگی میکند، دارد.
در این جوامع رضایت شغلی کارکنان که با تعهد سازمانی و امنیت شغلی همبستگی قابل توجهی دارد و این سه خود بهرهوری نیروی انسانی و نهایتا بهرهوری و عملکرد سازمانهای شغلی را میسازند،با روشی از مدیریت به بهترین نحو تأمین میگردد که پژوهشگران ذیربط آن را «مدیریت پدرانه»نامیدهاند.
فرض اساسی پژوهشگران که مورد بررسی قرار گرفته و به درجات قابل اعتنائی نیز اثبات گردیده است بدین ترتیب بوده است: 1-کارمندانی احساس رضایت شغلی بیشتر میکنند و موجبات بهرهوری سازمان شغلی خود را فراهم میآورند که مسئولین مافوق خود را در نقش پدر خانوادهء کارمندی یا کارگری ادراک کنند و مدیرانی در نقش پدر خانواده کارمندی یا کارگری ادراک میشوند که نسبت به مشکلات زیردستان خود احساس مسئولیت کنند."