چکیده:
مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی و مقایسه اثربخشی درمان تعامل والد – کودک، مبتنی بر تکنیکهای رفتاری و مقابله درمانگری مبتنی بر تکنیکهای شناختی بر کاهش شدت مشکلات رفتاری در نمونهای از کودکان پیشدبستانی، انجام شد. روش: این پژوهش یک مطا لعه نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون – پسآزمون و پیگیری 6 ماهه بود. تعداد 90 نفر از کودکانی که دارای ملاکهای اختلالات رفتاری بودند، از مهدکودکهای شهرستان شاهیندز انتخاب شدند، در نهایت از این مهدکودکها، سه گروه درمجموع از کودکان دارای اختلالات برون سازی شده بهطور تصادفی انتخاب و مادران آنها نیز به شیوه تصادفی در 2 گروه آزمایش (29 نفری) و یک گروه مقایسه (30 نفری) قرار گرفتند. هر سه گروه قبل و بعد مداخله به پرسشنامه چک لیست رفتاری کودک پاسخ دادند. برای پیگیری اثرات درمان 6 ماه بعد بار دیگر این سنجش به عمل آمد. درمان تعامل والد کودک و مقابله درمانگری در 12 جلسه هفتهای سه بار در گروههای مداخله به کار گرفته شد و در گروه کنترل مداخلهای صورت نگرفت. برای تجزیه تحلیل دادهها از آزمون لوین و تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر استفاده شد. نتایج: یافتهها نشان داد که درمان تعامل والد – کودک و مقابله درمانگری بهصورت معناداری در کاهش شدت مشکلات رفتاری موثر بودند. نتیجه درمان در پیگیری 6 ماهه نیز سطوح پایینتری از شدت مشکلات رفتاری کودکان را نشان داد. بحث و نتیجهگیری: الگوی کلی نتایج حاکی از آن است که هر دو درمان فوق به یک میزان در کاهش شدت علائم اثربخش بوده اما در مقایسه نتایج دو گروه درمان و با روش تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر تفاوت معنیداری به دست نیامد.
Introduction:The present study investigated the effects of parent-child interaction therapy and coping therapy on reduction of intensity of behavior problems in 3 -6 years old children.
Method: This study was carried out as semi experimental and pretest posttest doing with a comparison group. The sampling was made using in available method. First 5 kindergartens was chosen from which 90 individual was selected. At the end، three groups of children randomly selected and the mothers were also randomly assigned to three groups of experiment1(29) and experiment2 (29) comparison (30) group. The experimental group had 12 intervention sessions of coping therapy. The comparison group had no intervention. At the end of treatment، a post test was taken from both groups. They completed the Eyberg child behavior inventory. Quantative data were analyzed using pretest-posttest، correlation coefficient، and multiple analyses.
Results: indicated that after intervention :children in the experimental groups showed lower level of intensity of behavior problems as compared to control group. Comparison of the coping therapy and parent – child interaction therapy were not significant.
Conclusion: both of interventions were effective in reducing child behavior problems