چکیده:
هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تاثیر یک دوره برنامه تمرینی منتخبدر فضای سبز و سالن بر کاهش علائمفزونکنشیبا نارسایی توجه بود. بدینمنظور، 120 دانشآموز دختر 11ـ7 سال مبتلا بهفزونکنشیبا نارسایی شهرستان اهواز بهروش خوشهای چندمرحلهای انتخاب شدند. درادامه، پرسشنامه علائم مرضی کودکان که با توجه به ملاکهای تشخیصی و آماری اختلالات روانی تدوین شده بود، توسط معلمان و والدین دانشآموز تکمیل شد و از بین آنها تعداد 48 نفر که دارای بالاترین اختلال فزونکنشی بودند، با نظر روانپزشک انتخاب گردیدند و بهروش تصادفی در چهار گروه 12 نفری همسان (گروه تمرین هوازی در فضای سبز؛ گروه تمرین هوازی در سالن؛ گروه حضور در فضای سبز؛ گروه کنترل) قرار گرفتند. گروههای تمرین هوازی در فضای سبز و سالن بهمدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه با شدت 60 تا 85 درصد ضربان قلب ذخیره بیشینه به تمرین پرداختند (چهار هفته اول 25 دقیقه؛ چهار هفته دوم 35 دقیقه). برای تجزیهوتحلیل آماری از آزمون تحلیل کواوریانس با آزمون تعقیبی استفاده شد. نتایج نشان میدهد که گروه تمرین هوازی در فضای سبز نسبت به بقیه گروهها تاثیر معناداری بر درمان و کاهش علائمفزونکنشیبا نارساییداشته است (0.05>P). بررسی نتایج حاکی از آن است کههشت هفته تمرین هوازی در فضای سبز میتواند بهعنوان یک روش غیردارویی، تاثیر مثبتی بر کاهش علائم بیشجنبشی، اختلال دقت، بیقراری و تکانشگریکودکان مبتلا بهفزونکنشیبا نارسایی داشته باشد.
خلاصه ماشینی:
"دراینزمینه، در پژوهشی که در سال (1984) در ارتباط با بیماران صورت گرفت، نشان داده شد بیمارانی که اتاق آنها نزدیک به مناظر درختان و فضای سبز بوده است، نسبت به بیمارانی که دارای منظرة دیوار آجری بودهاند، از داروهای آرامبخش کمتری استفاده نمودهاند (24)؛ بنابراین اگر حضور در فضایسبز، علائم فزونکنشی و کمبود توجه را کاهش دهد، میتوان آن را ابزاری جدید و مهم جهت کنترل و درمان بسیاری از اختلالات فیزیولوژیکی و عصبی (بهویژه ADHD) دانست؛ لذا، بهنظر میرسد با توجه به پیشینۀ نظری مطرحشده بتوان اثر فعالیتهای ورزشی در فضای سبز بر عملکرد رفتاری کودکان مبتلا به نشانگاه ADHD را به چالش کشید.
علاوهبراین، نتایج این پژوهش با یافتههای گاپین و ایتنر 3 (2014) که در پژوهش خود ادراکات والدین بر چگونگی تأثیر فعالیت بدنی Taylor Jeong Gapin & Etnier بر اختلال ADHD را موردبررسی قرار داده و نشان دادند که فعالیت بدنی یک استراتژی مناسب برای کاهش علائم اختلال ADHD برای کودکان و نوجوانان است (38) و نیز نتایج پژوهش چوی 1 و همکاران (2015) که گزارش کردند شش هفته فعالیت ورزشی هوازی، اثربخشی متیل فنیدات بر علائم بالینی، خطاهای پافشاری، فعالیت مغز در جلوی سمت راست و قشر تمپورال را در پاسخ به آزمون مرتبکردن کارتهای ویسکانسین 2 افزایش میدهد، همسو است (39).
درنهایت، بهنظر میرسد هشت هفته فعالیت هوازی با شدت 60 تا 85 درصد ضربان قلب ذخیرۀ بیشینه میتواند انعکاس این مطلب باشد که لازم است تدارک فعالیتهای هواری در فضاهای خارج از سالنهای ورزشی معمول و در فضای سبز و پارکها برای کودکان؛ بهویژه کودکان دارای اختلال فزونکنشی با کمبود توجه جهت کنترل و درمان علائم اختلال ADHD در برنامههای آموزشی و درمانی مدنظر قرار گیرد."