چکیده:
مقدمه و هدف پژوهش: شاخصترین ویژگی شهرهای بزرگ ساختار پیچیده آنهاست. فقر شهری نیز یکی از پدیدههای پیچیده است که طی چند دهه اخیر در مراکز شهری، مهمترین معضل شهری محسوب میشود و بهواسطه آثار سوء و جلوگیری از گسترش آن، شناخت دقیق پهنههای فقر در شهرها را طلب میکند.این پژوهش پس از شناسایی پهنههای فضایی فقر شهری در محلات عرفی منطقه 11 شهر تهران ؛زمینه را برای برنامه ریزان و مدیران شهری در تصمیمگیریهای مربوط به کاهش مشکلات و محرومیت در محلات شهری، فراهم میکند که درنهایت این امر به برنامهریزی راهبردی توسعه در محله هدف برنامهریزی امیریه منتهی شد.
روش پژوهش: این تحقیق ازنظر هدف رویکردی کاربردی را در پیشگرفته و ازنظر روش تحلیلی- تجویزی است که پس از توضیح مفهوم فقر، فقر شهری، گسترههای فقر و خصیصههای آن به روش کتابخانهای به کمک دادههای بلوکهای آماری سال ۱۳۹۰ با محاسبه 27 شاخص در قالب چهار بعد اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و کالبدی به شناخت و تحلیل پراکندگی فقرشهری در محلات عرفی منطقه ۱۱ تهران اقدام شده است و درنهایت به برنامهریزی توسعه آتی محله هدف برنامهریزی با استفاده از تکنیک آیدا میپردازد.
یافتهها: یافتههای سطحبندی محلات بر اساس تکنیک تاپسیس بیانگر آن است که محلات (فلسطین، هلالاحمر، خرمشهر، جمالزاده، اسکندری، امیریه) بهعنوان محلات دارای فقر شهری و بسیار نامطلوب و محلات (شیخ هادی، پارک رازی، آذربایجان، قلمستان، مخصوصی، عباسی) جزء محلات مطلوب شناخته شدند.
نتیجه گیری: نتیجه پژوهش حاکی از آن است که محله مسئلهدار امیریه در ابعاد اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و کالبدی نسبت به سایرین شرایط نامساعدتری دارد به دلیل مزایای قدمت و اصالت محله و همچنین معایب استقرار در محدوده بافت فرسوده شهری و راهبردها و سیاستهای خاصی برای توسعهاین محله ارائهشده است