خلاصه ماشینی:
"دوگانة موردبحث بیش از آنکه به غنای نقاشی چنددهة اخیر بیانجامد، وسایل خرسندی نقاش یا نقاشانی که ناخواسته به یکی از دو جناح تعلق دارند را فراهم کرده، چه چیزی بیش از هویتی که این دوگانه میسازد میتواند هنرمند را خرسند کند؟ دوگانه آنطور که گسترده شده، تابلوها را میبلعد، آن نقاشی یا نقاشیهایی که با این دوگانه در چالش است، نسبت به شکل و محتوا بیتفاوت است و حتی زمانی که به رهایی از این دوگانه میاندیشد، توسط این دوگانه مصادره میشود.
اما فعالیت اصلی نقاشیها، مطالعة آنها در منطق فضایی نقاشی مدرنیستی ادامه پیدا میکند، با وجود ریختوپاشهای بسیاری که با عناصر متعدد و درهمآمیزی فیگورها در جریان است، فضایی تخت و منظم شکل گرفته است.
نقاشی علیجانی از راه مطالعه کارهای مدرنیستی، رجوع به نگارگری قرن هشتم کردهاند، به شکل روشنی ماتیس برای این مجموعه، چارچوب مطالعه مدرنیستی بوده و از همین طریق است که نقاشی ایرانی با فضای تخت مدرنیستی ماتیس پیوند میخورد."