چکیده:
رفاه اجتماعی از جمله مهم ترین مقولات دنیای معاصر است و تدوین و اجرای برنامههای رفاهی توسط دولتها و سازمانهای ذیربط از روشها ی مختلفی انجام میشود. گفته میشود اغلب برنامهریزیهای رفاهی، ذیل برنامهریزهای کلان کشوری انجام شده و به ندرت خصوصیات منطقه، ناحیه و نیازهای نواحی را در نظر میگیرد. یکی از روشهایی که در سطح برنامهریزی میان برد کاربرد دارد تکنیک برنامهریزی ناحیهای است. این روش بر خلاف برنامهریزیهای کلان، به صورت منطقهای و با توجه به ظرفیتهای بومی و ناحیهای انجام میشود. هدف پژوهش حاضر برسی تاثیر برنامهریزی ناحیهای بر رفاه اجتماعی میباشد. جامعه آماری این پژوهش را شهروندان شهر زنجان و نمونه آماری آن مشتمل بر 385 شهروند شهر این میباشد که از طریق فرمول کوکران برای جامعه نا محدود محاسبه شده است. پس از مطالعه کتابخانهای و بررسی مبانی نظری موضوع، دادههای موردنیاز به شیوه پیمایشی با استفاده از پرسشنامه جمع آوری و تحلیل دادها با استفاده از روش مدل معادلات ساختاری انجام شده است. نتایج نشان میدهد برنامهریزی ناحیهای بیشترین تاثیر را بر روی متغیر امنیت اجتماعی و در مراحل بعدی به ترتیب با متغیرهای ، فراغت، آموزش، سلامت، مسکن، بیمه و جمعیت رابطه معنا داری دارد.
Social welfare is one of the most important issues in the contemporary world, and welfare programs are developed and implemented by governments and relevant organizations in a variety of ways. It has been argued that most welfare planning has been carried out according to macro-national planners and rarely takes into account the characteristics of the region, region and the needs of the regions. One of the methods used at the planning level for middleware is the regional planning technique. This method, unlike large-scale planning, is carried out regionally and with regard to local and regional capacities. The purpose of this study is to investigate the effect of regional planning on social welfare. The statistical population of this research is Zanjan citizens and its statistical sample consists of 385 citizens of the city which is calculated through the Cochran formula for
unlimited society. After studying the library and reviewing the theoretical