چکیده:
جامعه روستایی، شهری و عشایری به عنوان سه شیوه اصلی زندگی اجتماعی در طول تاریخ ایران، علیرغم استقلال نسبی، رابطه تنگاتنگی با هم داشتند و تأثیرات مثبت و منفی زیادی بر یکدیگر گذاشتند. تا کنون درباره رابطه جامعه روستایی و شهری تحقیقاتی صورت گرفته، اما در مورد مناسبات روستاییان و عشایر پژوهش جامع و دقیقی انجام نشده است. پژوهش حاضر در صدد است نحوه تعامل و تقابل روستانشینان و کوچنشینان ایران در دوره قاجار را بررسی و تأثیرات این رابطه را بر زندگی روستاییان تجزیه و تحلیل نماید. برای این منظور از روش توصیفی- تحلیلی استفاده شده است. نتیجه این تحقیق نشان میدهد که مناسبات جامعه روستایی و عشایری در دوره قاجار اغلب خصمانه بوده و خود را به صورت قتل و غارت روستاییان، چراندن و آتش زدن محصولات کشاورزی، راهزنی و دزدیدن دامها و دیگر دارایی روستاییان توسط نیروهای عشیرهای نشان میداد و این امر یکی از عوامل بدبختی و عقبماندگی روستاها بوده است.
خلاصه ماشینی:
"نتیجه این تحقیق نشان می دهد که مناسبات جامعه روستایی و عشایری در دوره قاجار اغلب خصمانه بوده و خود را به صورت قتل و غارت روستاییان ، چراندن و آتش زدن محصولات کشاورزی، راهزنی و دزدیدن دام ها و دیگر دارایی روستاییان توسط نیروهای عشیره ای نشان می داد و این امر یکی از عوامل بدبختی و عقب ماندگی روستاها بوده است واژگان کلیدی : .
در آن دوره ایلات و عشایر یکی از گروه هایی بودند که با تاخت و تاز خود امنیت و آرامش را از روستاییان سلب کرده بودند طوری که آنها انگیزه لازم برای کشت و کار نداشتند، چون می دانستند که حاصل کارشان ممکن است به دست هر کسی غیر از خودشان برسد؛ به همین دلیل به زندگی بخورو نمیر ادامه می دادندو از تولید محصولات بیش از نیاز سالانه خود اجتناب میکردند.
اطلاعات این منابع نشان می دهد که حملات ایلات و عشایر به جامعه روستایی که خود را به صورت قتل و اسارت مردم ، غارت محصولات کشاورزی و دیگر دارایی روستاییان ، تخریب شبکه های آبیاری و باجگیری نشان می داد، موجب کاهش جمعیت روستایی، کمبود محصولات کشاورزی و دامی، قحطی، فرار روستاییان ، بایر ماندن زمین های زراعی، زندگی توأم با استرس و فشار، بیانگیزگی کشاورزان برای کشت و کار، پایین آمدن سطح زندگی، فقر، بدبختی، عقب ماندگی و عدم رشد و توسعه روستاییان در دوره قاجار شد."