خلاصه ماشینی:
"نکته آخر این است که«پیاژه»میگوید در آخرین نوشتههای پیش از«سقراط»یا نوشتههای دویست-سی صد سال قبل از«سقراط»، یعنی مرحلهای که انسان شروع کرد به نوشتن ایدهها و اندیشههای خودش،آثاری یافته است که به مرحله تفکر عملیات عینی،یعنی نوع تفکر هفت تا یازده سالگی بچهها مشابهت دارد.
من روی این کارتون خیلی حساس هستم و تأکید میکنم؛چون دیجیمون یکی از مطلوب- ترین کارتونهای بچهها در ده سال اخیر بوده است که بزرگترها معمولا چیزی از آن نمیفهمند.
و حتی وقتی نگاه میکنید،میبینید آموزش اخلاق که ما آن را در معنای موعظهآمیزی در داستان یا در سریالها و یا در کارتونهایمان برای بچهها نشان میدهیم،در این فیلم به یک شکل واقعیت وجود دارد.
سؤالم این است که آیا کسی طبقهبندی خاصی یا صحبتی در زمینه درک ادبیات در این مرحله داشته است؟ فتحی:واقعیت خودش مشتاقی پیدا کرده است،رئالیستی، سورئالیستی که تفاوت اینها را میدانیم.
اول این نکته را بگویم که آقای دکتر کوپال از این زاویه وارد بحث شدند که اگر ما گروهی به عنوان داستاننویس داریم یا میخواهیم داشته باشیم،یا نویسندگان چه چیزهایی را باید رعایت کنند؟با پرسش شما بحث عوض میشود و میآید به این سمت که کودکان موقعی که خلق میکنند،با چه اهدافی و چگونه خلق میکنند و کارشان چگونه معنا پیدا میکند؟ در واقع بحث آنقدر وسیع است که ما نمیتوانیم حتی بخشهای محدودی از آن را به فرجام برسانیم.
امینی:سؤالم این است که آیا جایز هست که چنین واقعهای به حیطهء ادبیات کودک کشیده شود؟ بچههایی هستند که اصلا درگیر زلزلهء بم نبودهاند،اما در شعر و داستان با آن مواجه میشوند."