چکیده:
اهمیت حمایت از حقوق اقلیت ها و ارتباط آن با صلح و امنیت داخلی و منطقه ای پس از تجربه های تلخ مخاصمات داخلی کشورهای حوزه بالکان در دهه نود که با شکنجه و آزار و اذیت اقلیتهای قومی، نژادی، زبانی و مذهبی همراه بود، برای همه روشن شد به گونه ای که کنوانسیون ها و میثاق های مختلفی جهت حمایت از حقوق آنها ایجادشده است در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نیز با الهام از تعالیم فقهی اسلام و سیره نبوی بر بسیاری از حقوق و آزادی های اقلیتهای قومی، تاکید ورزیده و با توجه به وضعیت ویژه آنها به عنوان اقلیت و همچنین مسئولیت آنها به عنوان شهروند در جامعه اسلامی حوزه گستردهای ازحقوق را برای اقلیتها در نظر گرفته است . اما با وجود ایجاد قوانین مختلفی بین المللی و داخلی متاسفانه بعضا برخی از کشورها حقوق این افراد را نادیده گرفته و تبعیضات مثبتی که باید برای گروه اقلیتهای قومی روا دارند دریغ کرده حقوق حقه آنان را پایمال میکنند برای جلوگیری از این وضعیت سازان ملل در منشور حقوق بشر خود چاره ای اندیشیده و با ایجاد کمیته های مختلف و سازمآنهای مختلف حمایتی در صورت نقض حقوق بشر از جانب دولت، دولت ناقض حقوق اقلیتها باید بسته به مورد به شورای امنیت ،دادگاه لاهه و... پاسخ گو باشد
خلاصه ماشینی:
اما با وجود ایجاد قوانین مختلفی بین المللی و داخلی متاسفانه بعضا برخی از کشورها حقوق این افراد را نادیده گرفته و تبعیضات مثبتی که باید برای گروه اقلیتهای قومی روا دارند دریغ کرده حقوق حقه آنان را پایمال میکنند برای جلوگیری از این وضعیت سازان ملل در منشور حقوق بشر خود چاره ای اندیشیده و با ایجاد کمیته های مختلف و سازمآنهای مختلف حمایتی در صورت نقض حقوق بشر از جانب دولت، دولت ناقض حقوق اقلیتها باید بسته به مورد به شورای امنیت ،دادگاه لاهه و...
حقوق اقلیتها ی قومی در میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی دسامبر1966 تنها هنجار الزام آور پیرامون صیانت از اقلیتها در چـارچوب نظام بینالملل نوین بـه مـاده 27 میثاق مزبور محدود میشود که مقرر میدارد: «در کشورهایی که اقلیتهای نژادی، مذهبی یا زبانی وجود دارند، اشخاص متعلق به اقلیتهای مزبور را نمیتوان از این حق محروم نمود که با سایر افراد گـروه خودشان از فرهنگ خاصخود متمتع شوند و به دین خود متدین بوده و بر طبق آن عمل کنند یا به زبان خود تکلم نمایند.
در پرتو همین اصل، سه حق مندرج در ماده 27 میثاق حقوق مدنی ـ سیاسی نیز در بند نخست ماده 2 منعکس شده است: «اشخاص متعلق به اقلیتهای نژادی، قومی و دینی حـق دارند به طور خصوصی یا عمومی، آزادانه و بدون مداخله یا اعمال هر نوع تبعیض، از فرهنگ خاص خود بهرهمند باشند، به دین خود معترف بوده و بدان عمل نمایند و از زبان خاص خـود اسـتفاده نمایند».