چکیده:
روستای تیس از توابع شهرستان چابهار با توجه به تواناییهای بالقوه گردشگری که دارد، با محدودیتها و موانعی روبرو میباشد که شناخت و رفع آنها بر توسعه گردشگری این روستا تاثیر بسزایی خواهد داشت. از موانع گردشگری این روستا میتوان به بحث تبلیغات رسانههای عمومی اشاره نمود. رسانههای جمعی علاوه بر اینکه هیچگونه تبلیغی در زمینهی گرشگری محدوده مورد مطالعه انجام نمیدهند، با بد جلوه نشان دادن از لحاظ امنیتی باعث کاهش ورود گردشگران به محدوده شده اند. عدم توجه دولت به بخش سرمایهگذاری، تخریب آثار تاریخی، نبودن امکانات رفاهی و کمبود نیروی متخصص در این امر از مشکلات و موانع دیگر توسعه گردشگری در محدوده مورد مطالعه میباشد. نبود امکانات رفاهی–اقامتی، نامناسب بودن تجهیزات بهداشتی و کمبود مراکز خدمات رسانی گردشگری از جمله عوامل سوء دیگر نیز میباشد. با توجه به ضعفهایی که بیان شد، این محدوده دارای توانهای مناسب گردشگری میباشد که در صورت رفع موانع موجود و ارائهی تجهیزات و خدمات گردشگری، این محدوده میتواند پذیرای تعداد قابل توجهی از گردشگران باشد و لازم است به همهی فعالان حاضر در عرصهی صنعت گردشگری برای طرح، اجرا و تداوم کارکردهای گردشگری فرصت مشارکت داد.
خلاصه ماشینی:
با توجه به ضعفهایی که بیان شد، این محدوده دارای توانهای مناسب گردشگری میباشد که در صورت رفع موانع موجود و ارائهی تجهیزات و خدمات گردشگری، این محدوده میتواند پذیرای تعداد قابل توجهی از گردشگران باشد و لازم است به همهی فعالان حاضر در عرصهی صنعت گردشگری برای طرح، اجرا و تداوم کارکردهای گردشگری فرصت مشارکت داد.
یکی از این راهکارها که اخیرا در اکثر کشورهای جهان مورد توجه قرار گرفته و در برخی از این کشورها به اجرا در آمده و نتایج مثبتی هم به همرا داشته است، توسعه و گسترش گردشگری روستایی میباشد (صالحی نیا، 1391: 2).
منظور از ایفای نقش مثبت گردشگری در فرآیند توسعهی روستایی، توجه به مدیریت محیط زیست، مشارکت محلی، قوانین صریح و محکم، بازاریابی و برنامه ریزی واقع بینانه در زمینهی گردشگری میباشد براین اساس رویکرد برنامهریزی گردشکری بر مبنای انتخاب راهبرد هاب مناسب در محیط روستاها تقریبا در تمام کشورهای پیشرفته جهان رواج یافته و بر اساس آن انواع طرحهای توسعه پایدار روستایی، با اشکال و عناوین مختلف به اجرا گذاشته شده است (هزار جریبی و کریمی، 1390: 97).
رکنالدین افتخاری و مهدوی (1385) به بررسی راهکارهای توسعه گردشگری روستایی با استفاده از مدل SWOT اقدام نمودهاند که نتایج حاکی از آن است که گسترش گردشگری، روستاها را بسیار آسیب پذیر نموده و برطرف نمودن این امر نیازمند تدوین سیاستهای مناسب می باشد.
میرلطفی و همکاران در سال 1391 با عنوانی تحت" اثرات گردشگری بر توسعه پایدار روستایی مطالعه موردی: روستای سه کوهه شهرستان زابل" دریافتند که، گردشگری در زمینه اقتصادی اثرات محدودی داشته و به جز اشتغال زایی و درآمد زایی اندک، موجب بالا رفتن قیمتها و سوداگری محیط شده است.